“Η αυτοεκτίμηση – Θεωρία και αξιολόγηση” – Σύγγραμμα του Ευστράτιου Παπάνη

Γεννιόμαστε μέσα στη σκοτεινή ειρκτή του χωροχρόνου, μεταμφιεσμένοι με τον χιτώνα των ενστίκτων μας και της λαχτάρας να επιζήσουμε. Το προσωπείο με το οποίο καλύπτουμε τη γύμνια μας, άλλοι το ονομάζουν δυνατότητα κι άλλοι το αποκαλούν αυτοεκτίμηση. Ιζήματα αρχέγονης νοσταλγίας, μεταλλάξεις των πρωτεϊνών που μας σχημάτισαν, επιφορτισμένοι με τις αξίες και απαξίες των γενεών που προηγήθηκαν, εμποτισμένοι με το συλλογικό ασυνείδητο, δεσμώτες των βιολογικών μας προ εγγραφών, επιπλέουμε σ’ έναν ωκεανό αβεβαιότητας, τρεφόμενοι με το πλαγκτόν των προσδοκιών και των περιορισμών της κοινωνίας.

Ευνοούμενοι της φυσικής διαλογής, οι άνθρωποι αναζητούν τον ρόλο τους στη δημιουργία. Αλλά το έγκλημα έχει συντελεστεί, πριν καν υπάρξει το θύ μα: η φύση, ως αδιαπραγμάτευτη Λάχεσις, αδιαφορώντας για τις επιτεύξεις της γενετικής, χαρτογραφεί με συνδυασμούς DNA τα όριά μας και οι προηγούμενες γενιές μάς χρεώνουν τις επιλογές τους. Τον στιγματισμό αυτόν οι άνθρωποι τον χαρακτηρίζουν ωρίμανση. Ο τρόπος με τον οποίο κανείς τον διαχειρίζεται, αποκαλείται αυτοεκτίμηση.