«Άσμα δοξαστικό» – Δοκίμιο του Παντελή Χρ. Στεφάνου

Η ποίηση, δεν το ημπορεί ποσώς να φυλακωθεί. Είν’ της ελευθεριάς τ’ ακέριο αντιλαμπίρισμα,   της κηρυχτικής της βοής η καθάρια ηχώ. Η ποίηση δεν έχει θεματολογία, δεν έχει μεθοδολογία. Έχει θεολογία. Διότι είναι ποίημα του Ποιητού. Ως εκ τούτου, έχει τα πάντα.

Τα πρώτα τρία ποιήματα εμπνέονται από την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία(«Ευέλπιδο», «Κλεψύδρα», «Πυγμαλίων»), η οποία υπήρχε ο πρόδρομος φωτιστής του Χριστού. Δια   ετούτον δε τον λόγο, ήσκησε μία  ξέχωρη γοητεία ηγεμονική , συγκρινόμενη με όλες τις άλλες μυθολογίες της υφηλίου. Κάνετε παρακαλώ, μια απλή βόλτα εις το Βρετανικό Αρχαιολογικό Μουσείο-οι Εγγλέζοι κάποτες, ορίζανε τον μισό κόσμο-και οσάν κινήσετε για την έξοδο, θα με θυμηθείτε. Μιας και το λοιπόν, οι Αρχαίοι είχανε προ Χριστού Χριστόν, εγώ αδράχνω κι απ’ ετούτους ευαγγελικά διδάγματα.

Το Ευαγγέλιο, τουτέστιν η αγαπητική θυσία στην πράξη και ουχί στα λόγια, μάς το εμάθανε οι Άγιοι αλλά και της Πατρίδος οι ήρωες. Εκλονιστήκανε τα σώμυχά μου  οσάν επεσκέφθηκα το πατρικό φτωχικό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη («Εκδρομικό»). Μακάρι να ημπορούσα κι εγώ να τονε μιμηθώ. Το μόνο που εδυνήθηκα να κάμω ήτανε να αραδιάξω πέντε δύστυχα δίστιχα.

Η ομορφάδα του θηλυκού(«Σεμίραμις» «Πηνελόπη»), πάντα και παντού με αρπάζει και με συναρπάζει δημιουργικώς. Η πιθυμιά της αιωνιότης, του Θεού (το άπειρον κάλλος του όντος ώντος , της απόλυτης πλατωνικής ιδέας) το βλεφάρισμα, του ταύρου το κτηνώδες, δεν ηξεύρω. Ηξεύρω μοναχά να το υμνώ και να το απολαμβάνω, δόξα τω Θεώ.

Αναγνώσματα κλασσικά («Οι Άθλιοι») είναι ατοπία οικτρή να τα αντιπαρέρχεται κανείς. Ετούτα είναι ακένωτος κεφαλόβρυσος μηνυμάτων ηθικών, κοινωνικών, πολιτικών, ανθρωπιστικών, χριστιανικών. Διδάγματα για τη ζωή αντλούμε και από την ιστορία («Βασίλειος ο Μακεδών»«ΤωΠαντάνακτος…» «Ειρήνη η Αθηναία»,» «Μέγιστα Βυζαντινά»),δια να αποφεύγουμε κακοτοπιές. Διδάγματα, αντλούμε και από την  προσωπική ιστορία κάποιων ευλογημένων ανθρώπων («Ελεγείο Ιερατικό»)οι οποίοι, κατά το διάστημα του συντόμου περάσματός τους απ’ ετούτη τη ζωή , ετιμήσανε τον τίτλο του ανθρώπου, αντιγράφοντας το ύψος του Θεανθρώπου.

Η Επανάσταση του 1821(«1821 μ.Χ.», «Ασημάκης Ζαΐμης», «Ούτις Ήρως» κ.ά.)  μας οδοποίησε του Νέου Ελληνισμού τη στράτα. Ετούτη ήτανε στάση (στάση ευαγγελικού ήθους) και ανάσταση (έγινε για τον Αναστάντα). Ημείς οι Νεοέλληνες της Μεταπολιτεύσεως,τούς εκάμαμε ρεζίλι, και αύριο που θα εμπούνε  μέσα οι Τουρκαλάδες θα δειχτούμε προσκυνημένοι (Βλ. π.χ. Νεοκύπριοι).

Απώλειες καλών καγαθών φίλων(«Επιμνημόσυνο τ’ Αντίπασχα»), στιχοπλέκονται με δάκρυ και σιωπή. Της περιρρέουσας φύσεως («ΕύλαλαΡάχτα», «Αντικατοπτρισμός», «Το Κηρύκειο του Ξανθού Κούρου»), το κάλλος-ειδικά κείνο της ελληνικής φύσεως- μάς αναπαύει ιλαρά.  Η αιμάσουσα    πληγή του 1974 («1619») και οι πουλημένες- έναντι αδρής χρηματικής απειλής- απόπειρες δια την επούλωσή της (δόξα τω Θεώ, από Ιούδες έχουμε υπερπαραγωγή), πρέπει να μας γενούνε καθημερινός καημός(«Ελληνοτουρκική Φιλία»).Ηγέτες μας, οι αθάνατοι ήρωες, όπως επί παραδείγματι ο Γρηγόρης Αυξεντίου («Ημιθέου Δεκάλογος»). Λάβαρόμας,το επινίκιο «Χριστός Ανέστη»(«Μουεζίνης Χριστοφόρος»).Εμπρός…

Το βιβλιάριον ετούτο αφιερούται εις τον οικείον Μητροπολίτη μου Κον Ταμασού Ησαΐαν, δια της συστάσεως του οποίου έλαβα υποτροφία από το Πατριαρχείο Μόσχας (Πνευματική Ακαδημία Αγίας-Πετρουπόλεως).