«Βάκχες» – Τραγωδία του Ευριπίδη (Πρωτότυπο + Έμμετρη μετάφραση)

Ο Διόνυσος, υιός του θεού Δία και της θνητής Σεμέλης —θεός κι ο ίδιος απ’ τη σύλληψη και τη γέννησή του— καταφθάνει στην πόλη των Θηβών απ’ την Ασία, συνοδευόμενος από τις «Βάκχες», τις ακολούθους του. Αυτές, ενδεδυμένες με δέρματα ελαφιών («νεβρίδες») και κρατώντας στα χέρια τους θύρσο (κοντάρι τυλιγμένο με κισσό, σύμβολο και φορέα της θεϊκής δύναμης του Διονύσου), βιώνουν την έκσταση που τους προκαλεί η μέθεξη στα ιερά μυστήρια του θεού, ενόσω βρίσκονται σε κατάσταση ένθεης μανίας –έχοντας απελευθερώσει τον νου τους απ’ τα δεσμά και τους κανόνες των εγκοσμίων, και έχοντας συνενωθεί σ’ ένα σώμα και σε μια ψυχή, η οποία πάλλεται στον ρυθμό των τυμπάνων και δονείται απ’ το γλυκό κελάηδημα των φρυγικών αυλών. Σκοπός του θεού είναι να μυήσει τη Θήβα, πόλη της καταγωγής του, πρώτη ανάμεσα σ’ όλη την Ελλάδα στη νέα αυτή ελευθεριάζουσα λατρεία.

Με το τελευταίο του έργο, τις «Βάκχες», ο Ευριπίδης εισάγει «καινά δαιμόνια» στη γνωσιολογία της αττικής Τραγωδίας αλλά και στη δομή της θεατρικής της πράξης, προσπαθώντας ταυτοχρόνως να τα εισαγάγει και στον τρόπο αντίληψης και σκέψης των θεατών· περισσότερο, ίσως, για να τους προειδοποιήσει, παρά για να τους μεταρρυθμίσει γνωσιολογικώς. Υπό το πρίσμα αυτό, οι «Βάκχες» αποτελούν περισσότερο μια πολιτισμική κραυγή αγωνίας και μια ποιητική διαμαρτυρία απέναντι στο διαφαινόμενο τέλος της ίδιας της αττικής Τραγωδίας, της αθηναϊκής δημοκρατίας και του κλασικού ελληνισμού, και λιγότερο ένα αμιγώς διδακτικό περιεχόμενο με σκοπό τη νοητική αυτοβελτίωση εκάστου εκ των θεατών. Ο Ευριπίδης νεωτερίζει, ανασκευάζοντας τους μηχανισμούς προσληψιμότητας (και, εν μέρει, και αισθητικής) της αρχαίας αττικής Τραγωδίας· την «καταργεί» ως διακριτό είδος ποιητικής και θεατρικής δημιουργίας και την «ενταφιάζει» (ίσως προσδοκώντας μια πιθανή επαναγέννεσή της στο μέλλον, με τρόπο παρόμοιο με τη διπλή γένεση του Διονύσου, του δημιουργού του θεάτρου), λίγο μόλις καιρό πριν κι ο ίδιος πεθάνει με τρόπο παρόμοιο με αυτόν του πρωταγωνιστή του δράματος.

Tο βιβλίο περιλαμβάνει το αρχικό (μερικώς ανακατασκευασμένο) αρχαίο κείμενο των “Βακχών”, σε έμμετρη μετάφραση στα νέα ελληνικά. Η μετάφραση συνοδεύεται από τον σχολιασμό ενός επιλεγμένου αριθμού στίχων και από έναν εκτενή Πρόλογο –στον οποίο αναλύονται οι «Βάκχες» και το περιεχόμενό τους, συμπεριλαμβανομένης μιας σύνθετης ερμηνευτικής θεώρησης της τραγωδίας.