«Το ημερολόγιο μιας αιωνιότητας» – Δοκίμιο του Πέτρου Μάρκαρη

Ερώτημα παλιό και επίμονο. Πως γεννιέται μια ιδέα; Η ιδέα μιας ταινίας; Εκείνος θα πει ότι η ιδέα τού γεννήθηκε καθώς κοίταζε ένα δέντρο, θα ‘χει πει μια αλήθεια κι ένα ψέμα. Αλήθεια στο βαθμό που σ’ έναν περίπατο σταμάτησε να κοιτάξει το δέντρο, χωρίς συγκεκριμένη αιτία και τίποτα δεν έμοιαζε να υποβάλει τίποτα. Ούτε το σχήμα του δέντρου ούτε το χρώμα ούτε η παλιά πληγή στον κορμό δεν οδηγούσαν σε μια ιδέα. Ψέμα, στο βαθμό που τη στιγμή που σταμάτησε να κοιτάξει το δέντρο, από μια διεργασία υπόγεια, ημερών, μηνών ή χρόνων που γινόταν μυστικά μέσα του, μια φράση ακουσμένη τυχαία στο δρόμο πριν από καιρό, ή διαβασμένη σ’ ένα βιβλίο, μια ασήμαντη είδηση στις εφημερίδες, μια εικόνα ναρκωμένη ή κοιμισμένη στο βάθος της αποθήκης εικόνων που έχει ο καθένας, ανασύρθηκε ξαφνικά, μεταμορφωμένη, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Η στιγμή έγινε έτσι απροσδόκητα προνομιακή συνάντηση με το ανείπωτο. Το δέντρο δεν είχε παίξει κανένα ρόλο. Ήταν αθώο.

(από τον πρόλογο του Θόδωρου Αγγελόπουλου)