«Ρεφλέχο / Αντικατοπτρισμός» – Θεατρικό έργο της Δήμητρας Αθανασοπούλου

Η Λουσία και ο Οσκούρο ζουν σε ένα σπίτι χωρίς καθρέφτες σε μια μικρή κοινωνία (του κοντινού μέλλοντος) που είδε την αυτοκαταστροφή της σε λάιβ στρίμινγκ. Εδώ και εννέα χρόνια ο ένας υπάρχει μόνο μέσα από το βλέμμα του άλλου. Είναι πλέον μεσήλικες και δεν έχουν τη δυνατότητα να κοιτάξουν τη μορφή τους πουθενά παρά μόνο αν κατέβουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο κέντρο της πόλης.

Την τελευταία φορά που η Λουσία είδε τον εαυτό της στον Μεγάλο Καθρέφτη του στοιχειωμένου εμπορικού κέντρου, έχασαν τον μικρό Ιλούζο. Αν και πιστεύουν πως όποιος βρεθεί μπροστά στο κάτοπτρο, θα ζήσει μεγάλη συμφορά, κανένας δεν αποφασίζει να το σπάσει. Είναι η μοναδικός τρόπος να μάθουν, εφόσον το θελήσουν, πως θα τους έχει αγγίξει ο χρόνος.

Κανένας δεν κατασκευάζει πια καθρέφτες μετά τη μαζική αυτοχειρία των 103 γυναικών και των 88 ανδρών που δεν άντεξαν την εικόνα τους. Ανάμεσα στους αυτόχειρες του Narcissus Mall ήταν και η Σιλένσιο, η μεγάλη κόρη της Λουσία και του Οσκούρο.

Έκτοτε στα σπίτια της πόλης δεν υπάρχουν οθόνες και κάμερες. Καμία έξυπνη συσκευή που να αναπαραγάγει την εικόνα, ούτε φυσικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μέχρι που ο Ρεφλέχο, ο γιος ενός ζευγαριού αυτοχείρων, που είχε σταλεί μαζί με όλα τα παιδιά που είχαν μείνει ορφανά, στο οικοτροφείο μιας μακρινής πόλης, επιστρέφει. Και έχει μαζί του μια φωτογραφική μηχανή και μια ‘’αλήθεια’’.