“Παραδοσιακά Κεραμικά”

Με τον όρο «Κεραμικά» έχει θεσπιστεί γενικά σε Διεθνή κλίμακα (European Ceramic Society, American Ceramic Society) ο χαρακτηρισμός κάθε ανόργανου μη μεταλλικού υλικού, που έχει υποστεί θερμική κατεργασία σε υψηλές θερμοκρασίες (>1000 °C) είτε κατά το στάδιο της επεξεργασίας του είτε κατά το στάδιο της εφαρμογής του.

Σύμφωνα με τον ορισμό αυτό, στα κεραμικά περιλαμβάνεται μια πολύ μεγάλη κατηγορία ανόργανων υλικών, που αρχίζει από τα «Παραδοσιακά Κεραμικά» και εκτείνεται μέχρι τα «Κεραμικά Προηγμένης Τεχνολογίας».

Στη ευρεία περιοχή της Επιστήμης των υλικών αυτών αντιμετωπίζονται όλοι οι τύποι των χημικών δεσμών. Ο Χημικός Μηχανικός, λοιπόν, καλείται να εφαρμόσει όλο το υπόβαθρο των γνώσεων που έχει αποκομίσει για να διερευνήσει τη δομή και τις ιδιότητες των παραδοσιακών κεραμικών (πορσελάνες, γυαλί, πυρίμαχα) και να τις αξιοποιήσει τεχνολογικά.

Στόχος, επομένως, του συγγράμματος αυτού είναι, μέσα από ερευνητικές και τεχνολογικές εμπειρίες να δώσει τις απαραίτητες γνώσεις και εφόδια για τα παραδοσιακά κεραμικά, σε σπουδαστές της κατεύθυνσης Επιστήμης και Τεχνολογίας των Υλικών, και να αποτελέσει χρήσιμο οδηγό για τους Μηχανικούς που θα απασχοληθούν στη σχετική Βιομηχανία.

Η προσέγγιση του στόχου αυτού επιχειρείται στα κεφάλαια που αναπτύσσονται στο σύγγραμμα αυτό, με πλήθος τεκμηριωμένων επιστημονικών πληροφοριών, που αποτελούν μια γερή βάση για να οικοδομήσει κανείς περαιτέρω.

Έτσι, στο πρώτο κεφάλαιο αναπτύσσονται τα παραδοσιακά πυριτικά και αργιλοπυριτικά κεραμικά. Το δεύτερο κεφάλαιο αναφέρεται στην Επιστήμη και Τεχνολογία του γυαλιού και εξετάζει το τρόπο που μπορούν να αναβαθμιστούν τα υλικά του πρώτου κεφαλαίου. Τέλος, στο κεφάλαιο τρία περιγράφονται τα πυρίμαχα κεραμικά και δίνεται μια εναλλακτική απάντηση στο ερώτημα της αναβάθμισης που τίθεται από το κεφάλαιο ένα. Αυτή αναφέρεται στην ανάπτυξη δυαδικών συστημάτων κεραμικών οξειδίων, που δεν είναι πυριτικά μέσα σε υαλώδη φάση. Διερευνάται επίσης ο ιοντικός δεσμός που παίζει πρωτεύοντα ρόλο στα υλικά αυτά.