«Love in progress» – Νουβέλα του Νίκου Γιαννόπουλου

Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ χωριού και πόλης εντοπίζεται στην ροή του χρόνου. Στο χωριό δεν χρειάζεσαι ξυπνητήρι. Σε ξυπνούν τα κοκόρια. Ότι παιχνίδια και να επινοήσεις με τους δείχτες του ρολογιού σου, τα ζώα ξυπνούν, τρώνε και κοιμούνται, την ίδια ώρα. Τις ίδιες πάντοτε εποχές του χρόνου οργώνεις, σπέρνεις, και θερίζεις. Τα πουλιά αποδημούν το Φθινόπωρο και επιστρέφουν την Άνοιξη. Τα κουνούπια χάνονται το χειμώνα και επιστρέφουν επιθετικότερα το καλοκαίρι. ‘’Ο χρόνος είναι η μορφή της αιωνιότητας…’’, όπως είπε κι ο Διογένης ο Λαέρτιος. Έχει ένα χαρακτήρα θεϊκό. Όλα υποτάσσονται στο δικό του τέμπο, άνθρωποι, ζώα και φυτά. Δεν υπάρχει τρόπος να τον κάνεις να πάει πιο γρήγορα, ούτε πιο αργά. Έχει ένα δικό του σταθερό ρυθμό που αν δεν τον ακολουθήσεις είναι αδύνατο να επιβιώσεις, γιατί δεν έχει νόημα να κάνεις οτιδήποτε αν δεν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.