Τίτλος: “Κίνησις, αλλοίωσις και μεταβολή στο αριστοτελικό μοντέλο του φυσικού κόσμου”
Συγγραφέας: Ελένη Λάππα
Είδος: Διδακτορική διατριβή
Έκδοση: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Άδεια διανομής: Creative Commons BY-SA (Αναφορά δημιουργού – Παρόμοια διανομή)
Σελίδες: 256
Έτος έκδοσης: 2007
✔ Κατεβάστε το e-book:
✔ Περιγραφή:
Το κεντρικό θέμα της παρούσας διατριβής στρέφεται γύρω από το πρόβλημα της κινήσεως και μεταβολής στην Αριστοτελική Φυσική Φιλοσοφία. Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η προσέγγιση της Αριστοτελικής θεωρίας της κινήσεως με απώτερο στόχο να φωτισθεί η στενή σχέση της έννοιας αυτής με τις κατηγορίες του δυνάμει και ενεργεία και να θεμελιωθεί η άποψη ότι το Αριστοτελικό μοντέλο του φυσικού κόσμου αποτελεί ένα δυναμικό και όχι στατικό μοντέλο. Κεντρική είναι η θέση του ζητήματος της ανάλυσης του Αριστοτελικού ορισμού της κινήσεως, ο οποίος δίνεται από τον Σταγειρίτη στο Βιβλίο ΙΙΙ των Φυσικών και η προσέγγιση της έννοιας της κινήσεως ως διαδικασίας για την πραγμάτωση του δυνάμει, μετάβασης από το δυνάμει στο ενεργεία. Ένα ερώτημα το οποίο σχετίζεται με το παραπάνω ζήτημα, είναι το αν η γένεσις είναι μια από τις κινήσεις, καθώς και το αν η κίνηση και η μεταβολή είναι έννοιες ταυτόσημες ή αν η έννοια της μεταβολής είναι ευρύτερη. Η απόπειρα να δοθεί απάντηση στο παραπάνω ζήτημα οδηγεί στην ανάγκη μιας σε βάθος εξέτασης των κατηγοριών του δυνάμει και ενεργεία και στη διερεύνηση ενός εξαιρετικά σημαντικού θέματος, της Αριστοτελικής ύλης. Η πρώτη ύλη αποτελεί, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, μαζί με τα ενάντια αρχή της μεταβολής. Το ενδιαφέρον, λοιπόν, εν συνεχεία επικεντρώνεται στο ρόλο της Αριστοτελικής θεωρίας της εναντιότητος σε σχέση με το πρόβλημα της κινήσεως. Συνοπτικά παρουσιάζεται το ζήτημα της κινήσεως των ουρανίων σωμάτων, των τεσσάρων στοιχείων, το πρόβλημα του πρώτου κινούντος και του τόπου. Τέλος, η προσπάθεια να αναδειχθεί ο δυναμικός χαρακτήρας του Αριστοτελικού μοντέλου της φύσης βρίσκει ερείσματα μέσα στη σύνδεση της έννοιας της κινήσεως με τις έννοιες του συνεχούς, του απείρου, του χρόνου και του κενού. Η έρευνά μας βασίζεται στα ίδια τα Αριστοτελικά έργα, καθώς και στη σύγχρονη βιβλιογραφία, με στόχο να εμβαθύνει στη συζήτηση των βασικών θεμάτων που αποτελούν κεντρικό θέμα της παρούσας διατριβής. Συμπερασματικά σημειώνεται πως ο Αριστοτέλης, θα συμπεριλάβει, βέβαια, στα είδη της κινήσεως και την κίνηση κατά τόπον, ωστόσο δεν θα οδηγηθεί σε μια ερμηνεία του κόσμου αντίστοιχη με αυτή του Δημόκριτου, αλλά θα προχωρήσει ακόμη περισσότερο εισάγοντας τη θεωρία του για τις ποιοτικές μεταβολές και τη διαρκή μετάβαση από τη δυνάμει στην ενεργεία κατάσταση που συμβαίνει στη φύση. Το σημείο αυτό της Αριστοτελικής θεώρησης είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και οδηγεί σε μια δυναμική εικόνα του κόσμου ως αποτέλεσμα ποιοτικών μετασχηματισμών.
[ Πηγή: http://ikee.lib.auth.gr ]
