«ΔΙΕΞΟΔΟΣ στο αέναα κινούμενο» – Ποιητική συλλογή του Τάσου Καραδήμου

Οι άνθρωποι βρίσκουν πάντα ένα τρόπο να εκφράσουν αυτό που σκέφτονται, αυτό που αισθάνονται, αυτό που θέλουν να μοιραστούν με τους άλλους. Η συγγραφή ποιημάτων είναι ένας τρόπος ανάμεσα στους πολλούς.

Το ποίημα, για μένα, είναι η υλική υπόσταση αυτών που φωνάζουν μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου. Έτσι αντιλαμβάνομαι και τα ποιήματα των άλλων. Διαφορετικοί άνθρωποι, σε διαφορετικές εποχές, εκφράζουν τη ζωή και τον κόσμο με τα δικά τους ποιήματα, με το δικό τους χρώμα.

Εκείνο που θέλω να επισημάνω, στο σύντομο αυτό πρόλογο, είναι, ότι κάθε ποίημα ακούγεται διαφορετικά ανάλογα με τον τρόπο που διαβάζεται. Μια γρήγορη ανάγνωση παραβιάζει το ρυθμό που επιβάλλει το κάθε ποίημα, οι λέξεις δεν ελευθερώνουν το άρωμά τους, το ποίημα δεν φτάνει μέσα μας.

Σε κάποια ποιήματα, που ο ποιητής δεν χρησιμοποιεί τα σημεία στίξης, έχουμε τη δυνατότητα να δώσουμε στην ανάγνωση το δικό μας ρυθμό. Ένας στίχος που αρχίζει με κεφαλαίο γράμμα, πιθανόν να υπονοεί την τελεία στον προηγούμενο στίχο. Μια ομάδα στίχων που διαχωρίζεται από τους προηγούμενους και τους επόμενους στίχους, μπορεί να αποτελεί το αντίστοιχο της παραγράφου στην πρόζα. Μια λέξη μόνη της στη θέση ενός στίχου δεν είναι τυχαία τοποθετημένη εκεί, ενώ θα μπορούσε να ενσωματωθεί στον προηγούμενο ή τον επόμενο στίχο. Είναι σαν να φωνάζει ότι πρέπει να σταματήσουμε και να την προσέξουμε.

Κατά την γνώμη μου, όταν διαβάζουμε μια συλλογή ποιημάτων, θα πρέπει να ανιχνεύουμε τον τρόπο με τον οποίο γράφει ο ποιητής, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε αυτό που θέλει να εκφράσει.

Μιλάω για προσέγγιση, γιατί αυτό που εκφράζει ο ποιητής με το ποίημά του ίσως να μην είναι ξεκάθαρο και στον ίδιο. Η προσέγγιση από κάποιον που μελετάει σε βάθος έναν συγκεκριμένο ποιητή είναι προφανώς πολύ πιο ακριβής καθόσον λαμβάνει υπόψιν και τον τρόπο ζωής του ποιητή, και τις εμπειρίες του στην προσωπική του ζωή.

Και κάτι τελευταίο. Πιστεύω ότι τα ποιήματα πέρα από την πρόθεση του ποιητή μπορούν να λειτουργήσουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στους διάφορους αναγνώστες. Η ποίηση δεν λειτουργεί μονοσήμαντα. Όπως σε ένα οικοδόμημα ο αρχιτέκτονας βλέπει διαφορετικά πράγματα από έναν οικονομολόγο ή έναν πολιτικό μηχανικό, έτσι και στην ποίηση ο κάθε αναγνώστης βλέπει με τα δικά του εσωτερικά μάτια.