«Χαμένα Χρόνια» – Θεατρικό έργο της Θεανώς Ακριβοπούλου

Από την καρδιά μου έχω να πω για μια μεγάλη πράξη μου. Έκοψα τον ομφάλιο λώρο. Οι ταπεινώσεις της μητέρας είναι φαντάσματα στο χαρτί μου. Ένα προς ένα τα κομμάτιασα και τώρα είναι χωρίς ενέργεια. Περιμένουν τη σειρά τους να γίνουν ζωγραφιές στο χαρτί μου. Έτσι περνάω τον καιρό μου, κλεισμένος στο σπίτι, στη γωνιά μου και τρώγομαι με τη σιωπή, τον σιδερένιο χρόνο, τους αργούς χτύπους στο ρολόι, που δεν τους μπορώ, και το δηλητήριο της μητέρας που με θεωρεί ένα παιχνίδι. Με ντύνει μπεμπεδίστικα και δείχνω άσκημος. Ντρέπομαι για μένα. Ποτέ τίποτα δεν είναι αρκετό για κείνη και σπεύδει να με διορθώσει. Μένω εδώ ένας άχρηστος. Χωρίς προσωπικότητα. Μα φτιάνει πια. Έχω πολλά να προσφέρω. Δεν έχω χρόνο. Όταν ζωγράφισα το σταροχώραφο με κοράκια του Βαν Γκογκ, ανακάλυψα έναν προορισμό. Περπάτησα με τη φαντασία μου στο στενό δρόμο με τα στάρια. Τι μικρός που είναι ο δρόμος της θλίψης μπροστά στον μεγάλο φωτεινό ορίζοντα! Οι κακίες της μητέρας είναι μια στάλα στον ωκεανό, μπροστά στα όνειρά μου. Ποιος με αποσπά; Ο σιχαμένος σκύλος μου έσκισε τον πίνακα. Το παιδί χτυπά τον σκύλο με το λουρί της ζώνης του. Ο σκύλος το δαγκώνει και παθαίνει ανακοπή καρδιάς.