«Το λάθος πάθος» – Νουβέλα του Λάκη Φουρουκλά

«Οι ώρες, οι μέρες και οι νύχτες, περνούν πολύ γρήγορα εδώ. Τις παρασύρει στο μηδέν και στο άπειρον το ποτάμι του χρόνου, που στο πέρασμά του δεν αφήνει τίποτα όρθιο, παρά μόνο κάποιες αναμνήσεις. Με τις αναμνήσεις ζούμε, με τις αναμνήσεις πεθαίνουμε. Μια ανάμνηση κι εμείς, που κάποτε θα σβήσει και θα χαθεί.

Κάθομαι εδώ και μιλώ στην ψυχή σου Ελένη, όχι τόσο για να με ακούσεις εσύ, όσο για να με ακούσουν κάποιες άλλες ψυχές, για να γίνουν αυτές οι σιωπηλοί εξομολογητές και παρηγορητές μου.

Σαν ένας γάμος του ουρανού και της κόλασης είναι οι στιγμές που ζω εδώ, όπως θα έλεγε και ο Ουίλιαμ. Ουρανός εσύ, κόλαση η απουσία σου».

Η αγαπημένη πεθαίνει, κι ο νέος κάθεται πάνω από τον τάφο της και μιλά με το πνεύμα της…

Μια ιστορία για την αιώνια αγάπη, για τον πόνο που συνοδεύει την απώλεια, για τον έρωτα που ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες, και για κείνους που δεν ξεχνούν ότι: ζωή, γυναίκα και αγάπη είναι ένα και το αυτό.

Αυτά διαβάζει κανείς στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2000 από τις Εκδόσεις Γη στη Λευκωσία. Δεν μπήκα στον κόπο να το ξαναδιαβάσω και να κάνω διορθώσεις στα τυπογραφικά ή ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Το άφησα έτσι όπως ακριβώς είναι, επειδή απλά δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Οι γραφές της αθωότητας δεν κάνει ν’ αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου.

Αναφέρω ότι σε δευτερεύοντες ρόλους σ’ αυτή τη νουβέλα συναντάμε τους ποιητές Ουίλιαμ Μπλέικ, Έμιλι Ντίκινσον, Κώστα Καρυωτάκη και Μαρία Πολυδούρη, απ’ την οποία δανείστηκα και αρκετές «ατάκες».