«Το λαμπρό αμάξι» – Διήγημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου [+audiobook]

Δε μ’ ἀναγνωρίζεις;
− Ὄχι.
− Εἶμαι ὁ Ποῦλος…
− Ὁ Ποῦλος; Μήπως ὁ συμμαθητής μου;
− Ναί, στὸ Βαρβάκειο…
− Γιώργη!
− Μηνᾶ!
Φιλήθηκαν. Οἱ ἐνθύμησες τοῦ Βαρβακείου ἄρχισαν καὶ περνοῦσαν, σεβάσμια λιτανεία, μπροστὰ στὴν ὁποίαν πήγαινε μὲ μεγαλοπρέπεια ὁ κουλουρτζῆς. Τί μηδενικά! Τί ξύλο! Τί χάρτινα κοκόρια! Τριάντα χρόνια πέρασαν. Εἶν’ ἀγνώριστοι.
− Γιὰ πὲς μου Ποῦλο, εἶπεν ὁ Μηνᾶς. Εἶσαι ὁ ἑκατομμυριοῦχος ποὺ ἀκούγεται τώρα τελευταῖα; Ἢ συγγενής του;