“Το ημερολόγιο της μπλε κουβέρτας” – Ποιητική συλλογή της Αθανασίας Δρακοπούλου

Φεύγω…

Έφυγα…
Θα φύγω…
Έπρεπε να φύγω…
Έχω φύγει.
Σιγά μην κατάλαβες ποτέ, πόσους δράκους κουβαλώ
σε τούτη την κόκκινη τσάντα.
Ναι μιλάω στο τηλέφωνο σε ώρες ακατάλληλες,
για τους κατάλληλους χαρακτήρες…
Νεαρό αγόρι, λιωμένο ανδρείκελο
μου δείχνει το γκριζοκόκκινο καυλί του επιδεικτικά.
Ναι μωρό μου, κράτα το τρόπαιο γερά στις παλάμες σου.
Δεν σε γουστάρω γλύκα, κανέναν σας δεν γουστάρω.
Η βροχή έχει σταματήσει κι εγώ ακόμα ζω στον κόσμο μου.
Είμαι ένα ασχημόπαπο, αλλά την έχω καταβρεί
με τον ετερόκλητο εαυτό μου.
Έχω φτιάξει ένα χρυσό, διάφανο κλουβί ίσα να μας χώρα,
όχι φυλακή, ένα προσωπικό σκάφανδρο ή πανοπλία,
φουσκάλα προστασίας,
για όσους δεν έχουν διάθεση να με ξεπουλήσουν.
Καμία φορά μου λείπεις, μα δεν σε βρήκα και ποτέ….
Ανάμεσα σε δεκάδες πρόσωπα και χιλιάδες υποσχέσεις,
σε ευχές ή κατάρες…Χρόνια πολλά…
Πολλά χρόνια…ακόμα σε ψάχνω…
Θα ήθελα να κλάψω λίγο.
Τελευταία κλαίω πιο συχνά.
Είναι που δεν με βλέπεις , ούτε με γυρεύεις…
Ούτε ποτέ με αφουγκράστηκες μέσα στα δηλητήρια
Δηλητήριο καπνού, νοθεία αλκοόλης,
αλλά ακόμα η ψυχή μου σπαρταράει σαν ψάρι,
στο αγκίστρι της ανάδυσης.
Κι εγώ που μάταια σε προσμένω,
γνωρίζω πώς η εικόνα μου, είναι πολύ θολή
για να την αντικρίσεις…
Ο Έρωτας σου μάτια μου,
δύο χαρακιές και μία πληγή ενδιάμεσα στα χείλη…
Αφού για σένα δεν υπήρξα μία φορά,
γιατί να γλείφω τις ουλές μου,
ανάμεσα στην ανυπαρξία του χαρωπού όχλου…

* ανοιχτή διαλεκτική με τις τζαμαρίες…