«Στοιχειά» – Ποίημα του Δημήτρη Νίκου [✩audio-book]

«Στοιχειά»

Δύει ο ήλιος
ξυπνούν τα στοιχειά
ακόμα ένα βράδυ
ανάβουν φωτιά
χορεύουν, γελάνε
πηδουν σαν τρελά
στάχτη με σκορπίζει
ο αγέρας μακριά

Σπουργίτι μονάχο
σε ξεραμένα κλώνια
πως φεύγουνε, φεύγουνε
έτσι τα χρόνια
άχου πως κλαίγονται’
έτσι τα λόγια
οίκτος το χάδι
παλιά τα σεντόνια

Βήματα αντίθετα
που κατευθύνουν
ανάσες και άνθρωποι
μέσα μου σβήνουν
δέντρα απ’ την άλλη μεριά
που γέρνουν
νερά που τρέχουν
τρέχουν και τρέχουν

Το ποτήρι γεμίζω
με πόνο βουβό
ένα διάφανο τείχος
με θέα στο κενό
πόσα θα πνίξεις
για πόσο καιρό
πόσα καρδιά μου
νεκρά σ’ αγαπώ.