«Στο Ρολόι του Λεπάντο» – Μυθιστόρημα της Μαρίας Παπαζώη

Όταν το φεγγάρι και ο ήλιος συνυπάρχουν στον καλοκαιρινό ουρανό, ο ταξιδιώτης ξεκινά το ταξίδι του με καλούς οιωνούς. Ο Πάνος είχε κοιμηθεί ελαφρά εκείνη τη σύντομη νύχτα. Λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι τα μάτια του άνοιξαν από μόνα τους και τα πόδια του πέταξαν από πάνω τους το ελαφρύ σεντόνι. Ετοιμάστηκε με γρήγορες κι αθόρυβες κινήσεις σαν να μην ήθελε να ξυπνήσει κάποιος. Στο σπίτι όμως ήταν μόνος. Ανυπομονούσε να φύγει, να φτάσει στον προορισμό του νωρίς και να προλάβει τη δροσιά του πρωινού έξω από την πόλη. Δεν έφτιαξε καφέ, ούτε έφαγε κάτι για πρωινό. Αφού βεβαιώθηκε ότι όλα τα παράθυρα ήταν κλειστά γέμισε με κρύο νερό το ταξιδιωτικό παγούρι του και φόρεσε το μπουφάν της μηχανής. Στο σακίδιο του είχε χωρέσει τα απολύτως απαραίτητα, λίγα ρούχα και τα έγγραφα που θα χρειαζόταν για το νέο ξεκίνημα. Αν όλα πήγαιναν καλά σύντομα θα επέστρεφε για τα υπόλοιπα. Έκλεισε τη βαριά ξύλινη πόρτα του πατρικού του με κινήσεις σκόπιμα αργές και στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα να την κοιτά φέρνοντας στο μυαλό του δυο εικόνες από το παρελθόν, να κλείνει την πόρτα φεύγοντας για σπουδές τη μια, για το στρατό την άλλη. Έτσι τότε, έτσι και τώρα, άφηνε την ασφάλεια του σπιτιού του για ένα νέο ξεκίνημα. Κάθε φορά που ο κύκλος έκλεινε γυρνούσε γνωρίζοντας ότι τον περίμεναν εκεί δυο αγαπημένα πρόσωπα, οι γονείς του. Τώρα που είχαν φύγει και οι δυο από τη ζωή δεν είχε κάποιον να τον περιμένει. Ή μήπως είχε;