«Ρασκόλνικοβ» – Ποίημα της Μαρίας Νταλλή

Η αλήθεια είναι πως όταν πρωτάκουσα το συγγραφικό εγχείρημα με ξένισε. Έμμετρη παρουσίαση του έργου του Ντοστογιέφσκι «έγκλημα και τιμωρία»; Γιατί ένα εμβληματικό έργο να αλλάξει μορφή; Όταν όμως η σκέψη ωρίμασε μέσα μου αναρωτήθηκα αν αυτό δεν είναι που ξεχωρίζει τα πραγματικά «μεγάλα», τα κλασσικά έργα, η ικανότητα τους να εμπνέουν διαχρονικά. Να προσαρμόζονται και να καθρεπτίζουν τους προβληματισμούς κάθε εποχής;

Υπό αυτή την έννοια το συγκεκριμένο ποίημα είναι μια απόπειρα να μεταπλαστεί ένα ανυπέρβλητο έργο που σήμερα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Οι δύσκολες συνθήκες ζωής, η οικονομική δυσπραγία, τα εργασιακά αδιέξοδα, η απαξίωση των ηθικών αξιών χτίζουν τη σύγχρονη φυλακή των νέων, που κοιτούν τον κόσμο μέσα από μια βρώμικη και άθλια σοφίτα. Μέσα από την αδικία που γεννά η κοινωνική ανισότητα η ίδια η κοινωνία επιβάλλει τη βία και κατασκευάζει τους εγκληματίες της. Συνθλίβει τις ηθικές αξίες και τα ιδανικά επιβάλλοντας την αμείλικτη πραγματικότητα του χρήματος. Στο πρόσωπο του Ρασκόλνικοβ ο κάθε ένας από μας διαβάζει τα δικά του «εγκλήματα» και αναζητά τη λύτρωση μέσα από τη μόνη πυξίδα που μπορεί να έχει …την αγάπη σε όλες τις μορφές της.

Το έμμετρο στοιχείο εδώ θα μπορούσε να είναι ο ρυθμός μιας άλλης εποχής, της δικής μας πιο γρήγορος, πιο κοφτός και απαιτητικός με τα ιδία όμως διαχρονικά ερωτήματα να τον συντροφεύουν.

Μαρία Μήτση