“Οδηγός ‘απόδρασης’ από μια βίαιη σχέση”

Και τότε…, εντελώς ξαφνικά, κατάλαβα ότι δεν είναι το ίδιο να πέσεις θύμα κακοποίησης από τον πιο κοντινό σου άνθρωπο και να είσαι θύμα. Μπορεί κάποια άτομα που γνώριζαν –ή υποπτεύονταν- τις πραγματικές συνθήκες της ζωής μου, να με θεωρούσαν θύμα, ανήμπορη να αντιδράσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό της και τα παιδιά της –μπορεί ακόμα κι εγώ η ίδια να το πίστευα αυτό για τον εαυτό μου για κάποιο, μεγάλο, χρονικό διάστημα, σήμερα όμως ξέρω ότι δεν ήταν έτσι: σήμερα ξέρω πως κάθε “απόδραση” χρειάζεται πολύ συγκεκριμένο σχέδιο, χρόνο για να μεθοδεύσεις κάθε λεπτομέρεια –από την πιο ασήμαντη έως και την πιο σημαντική- και να βρεις τρόπους επίλυσης πρακτικών ζητημάτων –παροντικών ή μελλοντικών- και, τέλος, εγρήγορση και υπομονή έως ότου παρουσιαστεί η καταλληλότερη ευκαιρία, γεγονός που θα αυξήσει και τις πιθανότητες να επιτύχει η “απόδραση”. Σήμερα αντιλαμβάνομαι επίσης ότι πριν αρχίσω να καταστρώνω το σχέδιό μου, προτού καν αντιληφθώ σε συνειδητό επίπεδο ότι επρόκειτο να αρχίσω να καταστρώνω κάποιο σχέδιο, χρειάστηκα πολύ χρόνο για να μαζέψω το κουράγιο μου και να αρχίσω να ανασυγκροτώ τον εαυτό μου.