«Ο Φαροφύλακας» – Θεατρικό έργο της Ειρήνης Σοφιανού

Αρχές του 1900, ο Ερρίκος είναι φαροφύλακας σε ένα ελληνικό νησί. Εκεί βρέθηκε μετά την αυτοκτονίας της γυναίκας του Ελίζας. Εκείνος ήταν ναυτικός και εκείνη δασκάλα. Η Ελίζα οδηγήθηκε στην αυτοκτονία όταν μετά την αποβολή στην εγκυμοσύνη της λόγω της σύφιλης από την οποία νοσούσε και δεν γνώριζε και είχε κολλήσει από τον Ερρίκο, έμαθε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει παιδιά. Το χτύπημα ήταν μεγάλο και λόγω της αρρώστιας αλλά και της στέρησης αυτής της δυνατότητας που ήταν όνειρο ζωής για εκείνη.

Ο Ερρίκος μην μπορώντας να συγχωρέσει τον εαυτό του για τους θανάτους του παιδιού του και της Ελίζας από δική του υπαιτιότητα, παραιτήθηκε από ναυτικός, εγκατέλειψε το σπίτι τους και απομονώθηκε στον φάρο.

Κάποιες φορές νιώθει την παρουσία της Ελίζας στην καθημερινότητά του ανασύροντας την εικόνα της από τις αναμνήσεις του. Αυτό γίνεται μαρτύριο για τον Ερρίκο νομίζοντας ότι χάνει το μυαλό του.

Μοναδική του επαφή με τον έξω κόσμο είναι ο παπά Μιχάλης, τον οποίο γνώρισε από την πρώτη μέρα που ήρθε στο νησί και τού συμπαραστέκεται ως πραγματικός φίλος. Ο ιερέας αντιλαμβάνεται το μαρτύριο της εξιλέωσης του Ερρίκου λόγω και δικών του βιωμάτων και προσπαθεί να τον βοηθήσει.

Ωστόσο ο Ερρίκος πρέπει μόνος του να βρει τον δρόμο για να επιστρέψει στη ζωή.

Ο δρόμος ανοίγεται και ένας νέος άνθρωπος εμφανίζεται, η Φανή η αδερφή του ιερέα, πολλά χρόνια χήρα, η οποία φέρει και εκείνη τα δικά της τραύματα.

Ο Ερρίκος αμφιταλαντεύεται για το αν δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Η φιλική του σχέση με τον ιερέα, η ανθρώπινη επαφή που αναπτύσσεται με την Φανή και το κάλεσμα της ζωής τού δίνουν τη δύναμη που χρειάζεται.