«Γλυκός τύραννος» – Ποιητική συλλογή του Κόμμον Άλεξ

Αυτές είναι οι χειρότερες ημέρες.

Κουβαλάω ενοχές σε υπόγεια και στοές. Στοιχειώνω διασταυρώσεις, λεωφορεία, άδεια κτίρια, λοβ χοτέλς, και οθόνες. Πιάνω ανώνυμα κορμιά να εκπέμπουν σήματα που γυρνάνε στον αέρα αναπάντητα, σαν καπνός εμπρός στο κίτρινο φως του δρόμου και των πινακίδων από νέον, και δακρύζω απ’ το κρύο μετρώντας από μέσα μου τον χρόνο που περνάει και χάνεται. Τόσες ώρες χαμένες, τόσες μέρες που σβήνουν σαν κεριά το ένα πίσω απ’ το άλλο με κάθε μας ανάσα.

Μα δεν είμαστε εδώ τώρα να κλαίμε τον χαμένο χρόνο. Υπάρχουν και χειρότερα.

Κανείς, σου λέω, δεν ενδιαφέρεται. Το νιώθω. Και να έσκιζες σε λάιβστριμ τις φλέβες σου μπροστά στην Πατησίων, οι κόρνες των θηρίων θα σου θύμιζαν πως αύριο είναι μέρα λαϊκής. Δεν σε ξέρουν. Δεν σε αναγνωρίζουν μες στην κίνηση. Δεν διακρίνουν τι φυλάς, όπως και οι ίδιοι, μες στο στήθος. Είναι οι άνθρωποι νησιά αποκομμένα από την πραγματικότητα, και δεν σπάνε πολύ εύκολα οι συνήθειες που τρέφουν.

Για αυτό τρέχουνε τα χέρια μου επάνω σε ό,τι έχει απομείνει ψάχνοντας κάτι που να μοιάζει οικείο. Κάποιο μνημείο ενός κόσμου που βουλιάζει σε πραγματικό χρόνο. Μικρές κινήσεις, μικρά χάδια, σαν επίδεσμοι επάνω απ’ τις πληγές που αφήνει επάνω μας αυτό το επίπεδο ύπαρξης. Σαν δεύτερο χέρι στοργής πάνω σε κορμιά από κρύο μάρμαρο, πνιγμένα μες στα τσιμεντένια κύματα. Αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας τα ξημερώματα γυμνοί μπας και επιπλεύσουμε κι απόψε. Και αύριο; Αύριο θα δούμε τι θα κάνουμε. Δεν υπάρχουν πλέον εγγυήσεις, πέρα του ότι κανείς μας δεν φαίνεται να ξέρει από κολύμπι.

Ξέρω πως δεν βγάζω νόημα ακόμα, μα δεν είναι ώρα τώρα για εξηγήσεις. Μόνο κράτα ότι μπορούμε πια, στο ορκίζομαι, να γίνουμε το χείριστο που κρύβουμε απ’ τον κόσμο. Να είμαστε ασορτί και μια φορά των ημερών μας, χωρίς την αγωνία να μας τρώει πια από μέσα. Να γελάμε ευθεία απέναντι απ’ τον βρόχο, να χορεύουμε τριγύρω του σαν να μη μας κοιτάνε.

Ή όπως έλεγε και μια ψυχή:

“Ίδιος φανταστικός και τυραννικός Θεός, δημιουργώ για τον εαυτό μου ολόκληρο σύμπαν και βασιλεύω στα όντα που δεν θα ζήσουν ποτέ πάρα μόνο για μένα”.

Είμαι εγώ, ο Γλυκός Τύραννος.