«Για αύριο» – Αποσπάσματα του Γιάννη Αντάμη

Τον Οκτώβριο του 2012 έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Π.Μ.Σ. του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας «Δημιουργική Γραφή». Το δεύτερο εξάμηνο εκείνης της χρονιάς ήταν για μένα μια εποχή σκληρή και επικίνδυνη, που ούτε καν η είδηση πως είμαι και πάλι φοιτητής δεν μπόρεσε κάπως να ελαφρύνει.

Κυριολεκτικά σχεδόν σύρθηκα στα πρώτα μαθήματα στη Φλώρινα, έχοντας πάντα κατά νου να τα εγκαταλείψω. Τελικά και χάρη στα μαθήματα αυτά, στους δασκάλους και στους συμφοιτητές μου, ακόμα και χάρη στη Φλώρινα την ίδια, συνέχισα να τα παρακολουθώ, και όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, λίγο πριν την τελευταία συνάντησή μας του Ιουνίου, στεναχωριέμαι που η διετία αυτή, η τόσο όμορφη και δημιουργική, κιόλας ολοκληρώνεται. Το βιβλίο αυτό είναι ένα μικρό χρονικό του πρώτου έτους του μεταπτυχιακού μου μέσα από κάποιες από τις εργασίες που έκανα στο πλαίσιο των μαθημάτων του. Ο τίτλος του έχει να κάνει με την έκφραση που χρησιμοποιούσε σχεδόν σαδιστικά ο καθηγητής κύριος Κωτόπουλος πριν την εκφώνηση των εκάστοτε ασκήσεων και η οποία, κάθε φορά που την άκουγα τότε στις αρχές, με ενοχλούσε πραγματικά πολύ, μα και μου άρεσε αφόρητα ταυτόχρονα. Ίσως επειδή μου υπενθύμιζε πως το αύριο  κάποια στιγμή θα έρθει, αλλά και πως θα έπρεπε να κάνω κάτι και εγώ για να υπάρξει τελικά αυτό το παλιοαύριο.