«Φεύγων» – Θεατρικό έργο του Κωνσταντίνου Αβράμη

Το έργο αφηγείται την ιστορία του φεύγοντος, ενός ανθρώπου που αποκόπτεται από τον κοινωνικό του περίγυρο. Ψυχικά ασθενής, εθελοντής μισθοφόρος, υπόδικος λόγω φρονημάτων, συγγραφέας που αποζητά την έμπνευση, άθεος ασκητής, Tityre εκών recubans. Τον σαγηνεύουν όσοι δεν ανήκουν σε καλλιτεχνικούς κύκλους και δεν συχνάζουν σε καφέ, όσοι γράφουν μόνοι κι ακατανόητοι σε απάτητες βουνοκορφές. Εμφανίζεται μεταξύ αυτών από τους οποίους φεύγει: όσοι τον στηρίζουν, τον εμποδίζουν, τον θεραπεύουν, τον δικάζουν, τον λησμονούν, τον διαδέχονται, τον υμνούν.

«Ο φυσιολογικός άνθρωπος λίγο μας ενδιαφέρει· θα έλεγα ότι μπορεί να εξαλειφθεί — επειδή απαντάται παντού. Είναι ο μέγιστος κοινός διαιρέτης της ανθρωπότητας, τον οποίο μπορούμε να τον απαλείψουμε από κάθε αριθμό χωρίς να χάσει την προσωπική του αρετή. Γι’ αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία αν κάποιος τον σκοτώσει». (Αντρέ Ζιντ, «Τέλματα»)

Ως κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο αποτυγχάνει να ξεφύγει του αστικού ατομικιστικού ιδεώδους· διαγράφει πλήρη κύκλο και υπηρετεί διά της φυγής του τον κόσμο από τον οποίο θέλει να φύγει. Η αντίφαση καμουφλάρεται πίσω από τον μυστικισμό και τη σαγήνη. Παρουσιαζόμενος στην πλήρη δόξα του, τη στιγμή της ηρωικής φυγής του, ο φεύγων [θέλω να] λειτουργεί ως φάρος: το τεχνητό λαμπερό ωραίο ως όργανο δείξης του φυσικού επικίνδυνου προβλήματος.