«Χειμωνιάτικη βαλανιδιά» – Διήγημα του Γιούρι Ναγκίμπιν [✩audio-book]

Το χιόνι που έπεσε τη νύχια έστρωσε τα στενό δρομάκο από την Ουβάροφκα στο σχολείο και μόνο το περπάτημά της φαινόταν από τα λεπτά ίχνη, που άφηναν οι μυτερές της γαλότσες, πάνω στο χιονισμένο χαλί. Η δασκάλα έβαζε προσεκτικά το πόδι της με τη μυτερή γούνινη γαλότσα της, για να μπορεί να βρίσκει την ισορροπία, αν τήν ξεγελάσει το χιόνι και δεν προφτάσει να στηριχτεί. Υπήρχε κίνδυνος να σωριαστεί πάνω στο χιόνι.

Μέχρι το σχολείο η απόσταση ήταν μισό χιλιόμετρο. Η δασκάλα έριξε πάνω της το γούνινο παλτό της και το κεφάλι της τό έδεσε με ένα ελαφρύ μάλλινο μαντίλι. Το κρύο ήταν τσουχτερό και επιπλέον φυσούσε και κρύος αέρας που πετούσε το χιόνι στο πρόσωπό της και σε όλο το σώμα της. Η εικοσιτετράχρονη δασκάλα χαιρόταν να περπατάει μέσα στο χιόνι και να τή φυσάει ο παγωμένος αέρας, χαιρόταν να παγώνουν η μύτη και τα μάγουλά της, να τής μπαίνει ο αέρας μέσα από το γούνινο παλτό της και να τή χτυπάει στο κορμί. Γυρίζοντας το πρόσωπό της για να προφυλαχθεί από τον αέρα, είδε τις μικρές πατημασιές, που άφηναν οι μυτερές γαλότσες της και έμοιαζαν σαν πατημασιές κάποιου αγριμιού.