«Άπαντα τα ποιήματα» – Ποιητική συλλογή του Στέφεν Κρέιν

Το ομολογουμένως θαυμάσιο οικοδόμημα της Αμερικανικής ποίησης έχει παράδοξα θεμέλια. Όσο στερεά δείχνονται, άλλο τόσο αντικανονικά προβάλουν. Και το ακόμα πιο παράδοξο: μοιάζουν να οφείλουν τη στερεότητά τους στην αντικανονικότητά τους. Ο Whitman ακούγεται σαν βιβλικός προφήτης, που τα παράτησε και έγινε αγρότης· η Dickinson σαν να ρίχνει κάθε φορά τις λέξεις στο χαρτί, για να προλάβει να αυτοκτονήσει, πριν την παρασύρει η ποιητική τέχνη και το μετανιώσει· ο Poe σαν μυστικός του Μεσαίωνα, που δεν μπορεί να απαλλαγεί από τη λογική. Βέβαια, Νέος Κόσμος είναι αυτός. Για να αναιρέσουν όσα τους αναιρούσαν στον Παλιό κατέφυγαν εκεί οι πρώτοι Ευρωπαίοι. Εντυπωσιάζει ωστόσο η ένταση και το εύρος των αναιρέσεων. Οι τρεις μεγάλοι ποιητές δημιούργησαν σαν να μην είχαν άλλο δεδομένο από τον εαυτό τους. Τον εαυτό τους «διάβασαν» και γι’ αυτόν μας μίλησαν με τους όρους που οι ίδιοι έθεσαν — συγγνωστά ή ασύγγνωστα.

Τέτοιος ποιητής είναι και ο Stephen Crane. Όχι, ασφαλώς του ιδίου μεγέθους — αν έχει νόημα να μιλάμε για μεγέθη στην ποίηση. Πεζογράφος κατά βάση —μεγάλος πεζογράφος, αν αναλογιστούμε τη θέση που κατέχει το μυθιστόρημά του Το κόκκινο σήμα της Παλικαριάς τόσο στην ιστορία της λογοτεχνίας όσο και στις καρδιές των αναγνωστών όλου του κόσμου— εξέδωσε δύο βιβλία με ποιήματα και άφησε μερικά ακόμα χειρόγραφα· δακτυλόγραφα για την ακρίβεια.