“Ράμπο, όπως Ρεμπώ” – Ποιητική συλλογή του Βασίλη Ντόκου

ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ

Καί περάσαμε στήν άλλη πλευρά, έκεΐ πού δλα μετατρέπονται
στό είδωλό τους
μόνο καί μόνο γιά νά γίνουν κομμάτια μιας νέας πρόσοψης.
Καί ή πρώην άδιαφορία μας εγινε ένδιαφέρον γιά άδιάφορα
πράγματα
δπως ή πρόγνωση του καιρού γιά κάποιον πού μένει μέσ’
στό σπίτι
άλλάζοντας θέσεις στά πράγματα, κλειδοΰχος μιας τάξης
πού ταξιδεύει
δεύτερη θέση μη καπνιστού στίς ράγες του κανονικού.
Σήμερα θά περάσει άπό δώ ευλογώντας σάν ποτάμι τό
ποίημα
κομμάτι μιας νέας συλλογής άπό κάτι πού κανείς δέν
μαζεύει.
Κι έξάλλου σέ τί θά χρησίμευε, άν οχι μόνο σάν φραγή στίς
εισερχόμενες του ονείρου
πώς θά περάσουμε ξανά άπό τό είδωλο στό σώμα
άρκεΐ ν’ άνοίξει ό καθρέφτης άπ’ τή μεριά του Νάρκισσου.
Πώς κάθε νόημα τώρα πιά είναι ό ήχος ένός μνημείου
πού τίθεται μέ δυσκολία σέ κίνηση
άπό έπισκέπτες πού άργοϋν σέ μία πρόσοψη νεκρή
καί πρέπει πρώτα νά ξεχάσουν γιά νά μπορέσουν νά θυμηθούν
άπό ποιά πόρτα είχαν μπεί πρώτη φορά μέσ’ στόν
καθρέφτη.