Τίτλος: «Ιερός Ιστορικός Μητροπολιτικός Ναός Αγίου Γεωργίου του 1810, Στεμνίτσα Αρκαδίας»
55 φωτογραφίες
Συγγραφέας: Πάνος Χαρ. Μανιατόπουλος
Είδος: Λεύκωμα
Ψηφιακή έκδοση
Άδεια διανομής: Ελεύθερη διάθεση
Σελίδες: 55
Έτος έκδοσης: 2020
✔ Κατεβάστε το e-book:
✔ Περιγραφή:
Ο περικαλλής ναός του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στην πλατεία της Στεμνίτσας. Είναι ο κεντρικός ναός της πόλης, οποίος ανηγέρθη στα 1810 σύμφωνα με την πρώτη κτητορική, μεγαλογράμματη, επιγραφή, που σώζεται στο υπέρθυρο της βόρειας εισόδου: «+ 1810 ΑΡΧΙΘΗ ΟΥΤΟΣ Ο ΘΕΙΟΣ ΝΑ/ΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕ/ΩΡΓ[ΙΟΥ ΤΟΥ ΑΥΓ]ΟΥΣΤΟΥ 17 ΕΤΕΛΕΙΩ/[ΘΗ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ] 30»1 . Κτίστηκε επομένως από 17 Αυγούστου έως 30 Οκτωβρίου, δηλαδή εντός 74 ημερών. Ένας πραγματικός άθλος για την εποχή εκείνη. Στην περίοδο 1807-12, όταν Bαλής του Mοριά (Mόρα – Bαλεσί), δηλαδή διοικητής της Πελοποννήσου, ήταν ο Bελή Πασάς, γιος του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, εκδόθηκαν προνομιακές οικοδομικές άδειες εκκλησιών, έστω βραχυπρόθεσμες. Στο πλαίσιο αυτό χορηγήθηκε και η άδεια ανέγερσης του ναού του Αγίου Γεωργίου . Κατά την παράδοση, όπως τη διασώζει ο Αθανάσιος Παπαχριστόπουλος (1889), ο Βελή Πασάς έδωσε στους Στεμνιτσιώτες άδεια οικοδομής μόνο 45 ημερών – αντίθετα στην επιγραφή αναφέρονται 74 ημέρες, μετά τη συμπλήρωση των οποίων ήταν υποχρεωμένοι να αφήσουν την οικοδομή σε οποιοδήποτε σημείο βρισκόταν. Η πολύ μικρή αυτή προθεσμία δεν αποθάρρυνε τους Στεμνιτσιώτες, οι οποίοι επιθυμούσαν να αποκτήσουν αξιόλογο ναό, δεδομένου ότι όλοι οι άλλοι ναοί της πόλης ήταν μικρών διαστάσεων. Ο ενθουσιασμός που επικράτησε ήταν απερίγραπτος. Όλοι οι κάτοικοι συνεισέφεραν χρήματα και την προσωπική τους εργασία. Προσέλαβαν περίπου διακόσιους από τους καλύτερους τεχνίτες, κτίστες και λιθοξόους, και όσοι μπορούσαν να εργασθούν, άνδρες και γυναίκες, νέοι, γέροντες και παιδιά, δούλεψαν μαζί με τους τεχνίτες, νύχτα και ημέρα, κατορθώνοντας να φέρουν εγκαίρως εις πέρας την ανοικοδόμηση του ναού. Αναφέρεται επίσης ότι το οικοδόμημα έγινε πολύ στερεό και μεγαλοπρεπές χωρίς οικοδομικές ελλείψεις. Μόνο η θύρα εισόδου στη νότια πλευρά (χρησίμευε ως θύρα εισόδου για τους άνδρες) κρίθηκε αργότερα αναγκαίο να γίνει μεγαλύτερη. Η παράδοση μνημονεύει ότι μια χειροδύναμη γυναίκα με το όνομα Κάντω Ζέρβα έφερε στους ώμους της αβοήθητη το μεγάλο και βαρύ λίθο – το βάρος του υπολογίζεται σε 180 περίπου οκάδες (230 κιλά)- που αποτελεί υπέρθυρο της εισόδου. Αναφέρεται μάλιστα ότι η ίδια κόμπαζε για το κατόρθωμά της αυτό μέχρι το τέλος της ζωής της (Παπαχριστόπουλος 1889, Συναδινός 1963
[ Πηγή: www.520greeks.com ]
