“Το εφηβικό πρότυπο και η δελφική προσπάθεια του Άγγελου Σικελιανού”

Στη μελέτη αυτή εξετάσθηκε το έργο του Σικελιανού στο σύνολό του (λυρικό, δραματικό, θεωρητικό) προκειμένου να διερευνηθεί η σχετική με την εφηβεία και τη νεότητα ιδεολογία που το διαπνέει, σε μια κρίσιμη περίοδο του νεότερου Ελληνισμού (1900-1951), όταν οι εξωτερικοί καθορισμοί και οι εσωτερικές ανεπάρκειες αναζητούσαν επίμονα την ανανέωσή του “με την πνοήν της μητρικής Ελλάδος, την πνοήν της αιωνίας νεότητος”. Αυτή η παραθετική ταύτιση της ουσίας της διαχρονικής ελληνικής παράδοσης με τις δυναμικές μιας ανακυκλούμενης νεότητας αποτελεί τον άξονα της προβληματικής του βιβλίου, η συγγραφή του οποίο έχει αφετηρία την υπόθεση ότι η συχνή εκμετάλλευση των εφηβικών αρετών από τον Σικελιανό δεν συνιστά μονάχα την αναγκαστική θητεία ενός ποιητή στη συμβατική αισθητική θεματολογία της εποχής του, αλλά κυρίως στοχεύει στη διάδοση μιας συστηματικής μαθητείας στα ιδανικά της ελληνικής αρχαιότητας, που καλούνταν να μεσολαβήσουν λυτρωτικά στην αναγέννηση της σύγχρονης Ελλάδας αλλά και του κόσμου ολόκληρου.