“Στου αιώνα μου το θαύμα” – Ποιητική συλλογή του Αλέξανδρου Βλαχιώτη

Είναι οι νύχτες, που πλέον δε γελούν,
οι αναμνήσεις ζαλισμένες γυρνούν.
Μόνο για μια στιγμή να μπορούσα,
κάτι όμορφο μαζί σου να θυμηθώ.
Το πρώτο μας φιλί, αγκαλιά στην παραλία.
Τι έμεινε πλέον;
Σε ένα δωμάτιο μόνος,
προσπαθώντας με τη σκιά μου να χορέψω.
Όσα σβησμένα άστρα και να ανάψω, κεριά είναι.
Αντίστροφα μετρούν, στη ζωή και την αγάπη.
– Τέλειωσε ο χορός, αιώνιε έρωτά μου,
κοιμήσου στο μονό σου κρεβάτι.
Ίσως, η αυριανή μέρα σου χαμογελάσει,
γεμάτη υποσχέσεις και δώρα.
Μη σκέφτεσαι το τώρα.
– οι νύχτες πλέον δε γελούν,
οι αναμνήσεις μου ζαλισμένες γυρνούν.-
Κι άλλη μια μέρα έτσι θα περνούσε,
προσδοκώντας κάτι καλό.
Να βρίσκω την ευτυχία, σε ότι δεν είναι αληθινό…