«Στο μεταξύ: Σκηνές από τις ταινίες που ποτέ δεν φτιάξαμε» – Φωτογραφικό λεύκωμα της Κωνστάνς Κοντ

Μια φανταστική ταινία, δύο ταινίες, τρεις…

Ο φακός ως στρόφιγγα αλλεπάλληλων πλοκών στο κεφάλι μας. Λέξεις που αιωρούνται ανάμεσα σε κινηματογραφικές φωτογραφικές λήψεις και το σενάριο μιας ταινίας που γράφτηκε μόνο στο μυαλό μας ή και που γράφεται κάθε μέρα ανάμεσα στο διαβρωμένο μπετό και τις “υπονοητικές” σχισμές των κτιριακών υποδομών που επεκτείνονται στις ζωές μας. Σκηνές που μας καθηλώνουν σε μια καθημερινότητα που μας καταπίνει. Τα πάθη του άλλου που χρειαζόμαστε το χρόνο να τα αποτυπώσουμε. Και ο τρόπος που δεν έχουμε ώστε να το καταφέρουμε γιατί τελικά η δημιουργία μιας ταινίας προϋποθέτει πόρους ώστε να γίνει, να παρουσιαστεί, να γίνει γνωστή…

Ο χώρος όμως μέσα από την δημιουργική του βίωση επιμένει να γίνεται εστία μιας φαντασιωτικής ταινίας που συναντά την αδιάλειπτη διαίσθηση πλοκών και λέξεων και αφήνεται στις προσωπικές μεταφράσεις ή αφηγήσεις του θεατή. Όλοι κάτι έχουμε και αναγνωρίζουμε από τον κόσμο των άλλων και αυτό επειδή οι περισσότερες ταινίες – σαν τις μνήμες- φτιάχνονται στη σκέψη μας.

Οι λέξεις ως αίσθηση φιλμικής αναπαράστασης συνοδεύουν εκείνα τα σενάρια που κατά καιρούς σκεφτήκαμε αλλά ποτέ δεν γράψαμε Δεν υπάρχει ροή, αρχή, μέση και τέλος. Αυτό που θυμίζει όμως το Meanwhile είναι πως καμία έμπνευση δεν χάνεται ακόμα και αν η αναπαράσταση της πραγματοποιείται με ανορθόδοξο για τα κινηματογραφικά δεδομένα τρόπο. Η κινηματογραφικότητα της φωτογραφικής δημιουργίας ως ευελιξία έκφρασης απλώνεται ως νέος ορίζοντας αντιστάθμισης.

Ακόμα όμως, το Meanwhile αποτελεί μια ακόμα κραυγή εναντίωσης στην ανυπαρξία του ιδιότυπου κοινωνικού αφηγήματος της ισότητας ευκαιριών απέναντι στην κινηματογραφική δημιουργία ή τουλάχιστον στοχεύει να πετύχει ακριβώς αυτό. Να φωνάξει για ευκαιρίες και εκπαίδευση στην αυτόνομη κινηματογραφική δημιουργία. Η φωτογραφία, ενίοτε με την αξίωση της απεγνωσμένης κινηματογραφικότητα της, διαδηλώνει ως αντίρροπο και συμπληρώνει τα κοινωνικά και οικονομικά κενά της απουσίας δυνατοτήτων για την δημιουργία μιας ταινίας.

Έτσι, το Μeanwhile αποτελεί εκείνη την πειραματική διάσταση ψηφιακής τέχνης που συναντά το κοινωνικό αποτύπωμα στο σημείο βολής της ταξικής συνέπειας δημιουργού και δημιουργίας θέτοντας ένα βασικό ερώτημα: είναι η κινηματογραφική τέχνη αγαθό ευημερίας; Ή και πιο γενικευμένα, πως το κοινωνικό καθορίζει την πραγμάτωση της κάθε ιδέας; Ίσως αν τα σκεφτούμε όλα αυτά να αποτελέσουν έναυσμα για έναν πιο δίκαιο και πιο δημιουργικό κόσμο. Αν είχαν όλοι μια κάμερα στα χέρια τους ίσως η ίδια η ζωή θα έγραφε το σενάριο στα πεδία της μάχης, στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα ιδρύματα μέχρι ο κόσμος να μην επαναλάμβανε τα λάθη του.