«Εκεί που κρύβονται οι λέξεις» – Νουβέλα της Μαρίας Λιάκου

Κι ενώ αντιμετωπίζεις την κάθε μέρα όμοια, έρχεται μία αλλιώτικη μέρα που μ’ ένα χαστούκι σε συνεφέρνει η ζωή, για να σε σπρώξει σε νέους δρόμους. Στίγμα πορείας: ν’ αφήσεις πίσω σου απειλές και φόβους. Να πεις αντίο στις αυταπάτες μιας ζωής που έχει τελειώσει ― ορμητικός χείμαρρος από όπου ―πάση θυσία― θες να βγεις, έστω και αν βρεγμένη γάτα.

Ναυαγός ξηράς. Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δεν γυρίζω. Το ζήτημα είναι το αιφνίδιο του πράγματος και όχι η αλλαγή. Ήρθε η ώρα ― ως εδώ. Ποια η οφειλή μου; Γιατί μου συνέβη; Άσε την κλάψα, αυτή είναι η νέα συνθήκη.