Τίτλος: «365 ημέρες. Το ημερολόγιο ενός νησιού»
Συγγραφέας: Ρακέλ Άνγκελ Νάγκλερ (Raquel Angel Nagler)
Αφήγηση: Μαρία Ευθυμίου
Είδος: Ποίηση
Παραγωγή: Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς
Διάρκεια 4:06 // Έτος: 2022
✔ Ακούστε το ηχητικό βιβλίο:
✔ Περιγραφή:
“365 ημέρες. Το ημερολόγιο ενός νησιού”
Ζούμε στο κατώφλι του εαυτού μας.
Καμιά φορά, βρίσκουμε την πόρτα
Άλλες φορές, όχι.
**************
Ίσως τίποτε δεν τελειώνει στ’ αλήθεια.
‘Ισως ο κόσμος είναι καμωμένος
απ’ την αιωνιότητα της κατάληξης.
**************
Χρόνια εσωτερικής μάχης.
Ξανά και ξανά,
ηττώμαστε απ΄ αυτό που είμαστε.
**************
Ζούμε.
Δίνουμε αναμνήσεις στη μνήμη μας.
**************
Ίσως τα δάκρυά μας είναι το τρίτο μας μάτι:
αυτό που βλέπει το αόρατο.
**************
Η θνητότητά μας
μάς διδάσκει πώς να ζούμε.
Όχι πώς να πεθαίνουμε.
**************
Πολλές φτερούγες: το βλέμμα,
η φωνή, τα όνειρα.
Κι όμως,
ζούμε, ερωτευόμαστε
με χώμα στα πόδια μας.
***************
Δεν υπάρχει μονάχα ένα ταξίδι,
μονάχα μια μοίρα:
πάμπολλες πατημασιές
μες στις πατημασιές μου.
Πάμπολλες μοίρες
στάζουν μες στη μοίρα μου.
*****************
Πιστεύουμε σ΄ έναν θεό
που κρύβεται πίσω απ΄ τα σύννεφα.
Αυτό που βλέπουμε
δεν είναι παρά οι αιώνες της βροχής.
******************
Ξανά και ξανά,
προσκυνούμε τα εσωτερικά μας ερείπια:
τα ιερά μας λείψανα.
*******************
Η διαδρομή μας:
δρόμος καμωμένος από χρόνο.
Χρόνος καμωμένος από δρόμο.
****************
Δεν ζούμε εκεί που ζει το σώμα μας.
Ζούμε εκεί που βρίσκεται το βλέμμα μας.
****************
Ταξιδεύουμε.
Τα βήματά μας γράφουν τους ήχους του μέλλοντος:
τις μικρές μας απαντήσεις.
*****************
Ποτέ δεν μάθαμε να μοιραζόμαστε τίποτε.
Ούτε καν τους θεούς μας.
Ο καθένας μας δημιουργεί τον δικό του θεό.
*******************
Τα δάκρυα είναι αυτά
που μάς κάνουν πιο αιώνιους.
Εμπεριέχουν την αιωνιότητα του νερού.
*****************
Όπως η βροχή,
επιστρέφουμε,
ξανά και ξανά,
στο σύννεφο που μάς γέννησε.
***********
Με τον καιρό, αντιλαμβανόμαστε
πως πληρώνουμε για όλα:
για όσα κάναμε
για όσα δεν κάναμε.
************
Μέσα μας, τα χαρακώματα τ’ ουρανού.
Εκεί που οι θεοί μας ζουν
και πεθαίνουν.
***************
Έχουμε ήλιους πολλούς.
Τόσους
όσα και τα μάτια μας.
***************
Πεθαίνουμε όπως γεννιόμαστε:
πολύ νωρίς.
Πριν να είμαστε έτοιμοι.
****************
Ζω στα περίχωρα του εαυτού μου.
Πολύ μακριά από τα πλήθη.
Πολύ κοντά στη μοναξιά μου.
***************
Στην αρχή, μαθαίνουμε πώς να πετούμε.
Αργότερα μόνον, πολύ αργότερα,
μαθαίνουμε πώς να περπατούμε.
[ Πηγή: http://liblivadia.wikidot.com ]
