“Wstawac, όταν η Ιστορία απελευθερώνει” – Ποιητική συλλογή του Θανάση Τριαρίδη

Κόλλημα (αντί για πρόλογο)

«Έχεις κολλήσει με το Άουσβιτς·

δεν είναι καλό πράγμα τα κολλήματα.

Και εκείνο το παράγγελμα της έγερσης

που φώναζαν οι Meister στους Häftlinge

δεν πάει μ’ όλα –

δεν είναι για κάθε περίπτωση.

»Καλός ο Πρίμο Λέβι,

αλλά προσοχή να μην γίνει εμμονή –

δεν βγάζουν πουθενά οι εμμονές.

»Και γενικότερα:

δεν είναι κάθε καιρός καιρός για δυστυχία,

ούτε και κάθε ώρα ώρα για θλίψη,

εξάλλου το αυριανό πρωί είναι ένα καινούριο πρωί –

κάτι θα σου θυμίζει αυτό, μια παλιά σταθερή αξία…»

(Αυτά περίπου είναι τα επιχειρήματα

και πάντα έχουν τον τόνο φιλικής συμβουλής –

είναι το είδος των επιχειρημάτων τέτοιο,

που σηκώνει τον φιλικό τόνο.)

Ναι, λοιπόν:

κάθε ώρα είναι μια καινούρια ώρα.

Κάθε πρωί είναι ένα καινούριο πρωί.

Μα, αλίμονο

(ή όχι και τόσο αλίμονο, θα πει κανείς),

κάθε παράγγελμα είναι πάντοτε το ίδιο παράγγελμα:

Wstawać.