“Βιζυηνός και Κρυστάλλης” – Δοκίμιο του Κωστή Παλαμά

Κατανυχτικά φανερώνεται στή νέα μας ποίηση, άπό τό δημοτικό τραγούδι ίσα μέ τό στίχο του Βιζυηνού και του Κρυστάλλη. Ό πόνος του ξενιτεμένου είναι ή πατριδολατρεία στή θηλυκή της ομορφιά, στην παθητική της εκδήλωση. Δέ χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά, να περάσωμε ατλαντικούς, να πλανηθούμε σέ νέους απόμακρους κόσμους, για να βρεθούμε στα ξένα. Ξερριζώνεται άπό τό χώμα πού πρωτοφύτρωσε; Ή αγνή Ελληνική ψυχή πονεΐ καί κλαίει για τον ξερριζωμό της.