«Το μάτι του Ελέφαντα» – Φιλοσοφικό μυθιστόρημα του Χριστόφορου Ακριτίδη

Πόσοι δρόμοι υπάρχουν για μια ευτυχισμένη ζωή; Είμαστε έρμαια τυχαίων γεγονότων ή μήπως υπάρχουν κάποια συστατικά που μπορούμε να βρούμε σε οποιαδήποτε κατάσταση για να φτιάξουμε τη δική μας συνταγή;

Δύο εναλλακτικές διαδρομές ενός ανήσυχου νέου, σε Η.Π.Α. και Ελλάδα του τέλους του 20ου αιώνα. Ο δρόμος για δόξα, πλούτη και οικογενειακή θαλπωρή αντιπαραβάλλεται με το μονοπάτι της πνευματικής ολοκλήρωσης.

Εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε με ένα κουσούρι που δεν τό ‘χουν τ’ άλλα ζώα. Κάπου, βαθιά στο στέρνο μας, λίγο πάνω απ’ το στομάχι, ζει ένα πεινασμένο, αδηφάγο θεριό που, όσο αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα ρουφάει, άλλο τόσο ζητάει. Του ρίχνεις λίγο φαγητό; Του δίνει μια χαψιά, κοιμάται για λίγο και μετά γυρεύει κι άλλο. Του δίνεις τόσο που να σκάσει, να μη μπορεί να κουνηθεί; Μεγαλώνει πιο πολύ, το βαριέται και θέλει κάτι διαφορετικό, πιο γαργαλιστικό. Το ταΐζεις έρωτα, παιδιά, τραγούδια και χορούς; Τα παιδεύει δυο βόλτες γύρω στα σαγόνια του και τα κατασπαράζει κι αυτά, δίχως να πει ευχαριστώ. Πασχίζεις, λοιπόν, να βρεις ολοένα και πιο σπάνια, όλο και πιο εκλεκτικά μεζεδάκια, για να καλμάρεις το θεριό: τέχνη, επιστήμη, φιλοσοφία, θρησκεία, εφευρέσεις…

Μα το θεριό δε μπορείς να το χορτάσεις, παρά μόνο για λίγο. Δε μπορείς να το ησυχάσεις, παρά μόνο αν το ξεγελάσεις. Να του πεις ότι αυτά είναι όλα τα φαγιά του κόσμου, τέλεψαν, δεν έχει άλλα. Να το πείσεις πως πρέπει να είναι ευχαριστημένο που έφαγε και τόσο, γιατί άλλα θεριά περνάνε όλη τους τη ζωή νηστικά. Κάποιοι έχουν θεριά που δεν καταλαβαίνουν και πολλά, κι έτσι ξεγελιούνται εύκολα. Άλλων τα θεριά, όμως, είναι καχύποπτα, δεν πείθονται έτσι εύκολα. Τους τρέχουν, λοιπόν, τους άμοιρους, όλη τους τη ζωή, να τους φέρουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα…. Τέτοια ξακουστά θεριά ήταν το αιθέριο δαιμόνιο του Σωκράτη, η κόκκινη δράκαινα του Ντα Βίντσι και η διμούτσουνη οχιά του Καζαντζάκη. Τα θεριά αυτά δεν ησυχάζουν, παρά μόνο όταν σε σκοτώσουν.