«Στην οδό Ευμολπιδών» – Διήγημα του Ευάγγελου Τζάνου

Κανείς δεν αντιλήφθηκε με την πρώτη τη λέξη Ευμολπιδών. «Πού είπατε ότι μένετε;» με ξαναρωτούσαν. Έπρεπε να προφέρω τη λέξη γράμμα το γράμμα. Έλεγα: «Έψιλον, όπως εγκατάλειψη, ύψιλον, όπως υγρασία, μι, όπως μόχθος, όμικρον, όπως οδοιπόρος, λάμβδα, όπως λήθη, πι, όπως πιοτό, γιώτα, όπως ιερέας, δέλτα, όπως Δημοτικό, ωμέγα, όπως ωχρός, νι, όπως νικέλιο». Οι λεπτολόγοι ήθελαν διευκρινήσεις: «Λάμβδα;» «Μάλιστα, λάμβδα», απαντούσα. «Λάμβδα, όπως λάγνος, άλφα, όπως ασθενής, μι, όπως μαγείρισσα, βήτα, όπως βαλές, δέλτα, όπως δαρμένος, άλφα, όπως αντιπρόσωπος». Οι περίεργοι, χωρίς να ενδιαφέρονται στ’
αλήθεια, το τολμούσαν: «Τι σημαίνει η λέξη Ευμολπιδών;» ρωτούσαν. «Οι Ευμολπίδες στην αρχαιότητα ήταν οι ιερείς των Ελευσινίων μυστηρίων», διευκρίνιζα. «Και πού βρίσκεται αυτός ο δρόμος με το αλλόκοτο όνομα;» «Στον Κεραμεικό». Όσοι δεν ήξεραν την Αθήνα, τον αγνοούσαν. Έκανα δεύτερη προσπάθεια: «Πάνω απ’ το Βοτανικό. Μήπως αυτό σας λέει κάτι;» «Βοηθήστε με ακόμη λίγο». «Στου Μαυρομμάτη». Τίποτε.