«Ορέ Ποίο; Ζακυνθινά Στιγμιότυπα» – Διηγήματα του Γιώργου Πυλαρινού

Το «Ορέ ποίο; Ζακυνθινά Στιγμιότυπα» είναι ένα βιβλίο που κινείται σε τρεις άξονες. Ο κύριος άξονας είναι προφανώς οι ίδιες οι ιστορίες που αποθησαύρισε ο συγγραφέας από τις παιδικές του θύμησες, ο δεύτερος είναι η παρουσίαση του τότε γλωσσικού ιδιώματος μέσα από τους ζωντανούς διαλόγους και τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών και ο τρίτος είναι πολιτικός.

Το παρόν έργο έρχεται να μας επανασυστήσει την Ελλάδα, και ιδιαίτερα την Ζάκυνθο, του ’50 και του ’60 χωρίς ρομαντικές παρωπίδες καλλωπισμού αλλά και χωρίς καταδικαστική διάθεση. Ο ρομαντισμός, η λαογραφία, η ηθογραφία και η νοσταλγία μέσα από την συνδυασμένη ματιά του τότε πιτσιρικά και την κριτική σκέψη του κατοπινού επιστήμονα συνοδεύονται με την γοητευτική χρήση της γλώσσας μιας και στους διαλόγους των ιστοριών χρησιμοποιείται η (ζακυνθινή και γιαννιώτικη) ντοπιολαλιά και όχι η «κοινή» δημοτική μας γλώσσα, κάτι που κάνει διπλά ενδιαφέρον το κείμενο, όχι μόνο για τις ιστορίες αυτές καθαυτές, οι περισσότεροι από εμάς άλλωστε έχουμε μεγαλώσει με αντίστοιχες ιστορίες από κάποια «νόνα» για δαίμονες, δράκους, καλικάντζαρους, ξωτικά και όλα τα συναφή, αλλά και από την καθαρά επιστημονική σκοπιά της παρουσίασης και μελέτης του γλωσσικού ιδιώματος και πως αυτό αναπτύσσεται σε σχετικά απομονωμένες περιοχές, όπως ήταν τότε η ορεινή Ζάκυνθος και τα Γιάννενα και πως επηρεάζεται η γλώσσα από την γειτνίαση με άλλους λαούς (Ιταλούς και Αρβανίτες/Αλβανούς αντίστοιχα).