“Ο Samurai και ο Σπαρτιάτης” – Συλλογή χαϊκού του Θανάση Πάνου

Ο samurai, bushi, Taika Shirakawa, πριν τη μάχη εστίαζε τη ματιά του στην άκρη του ιερού σπαθιού του που άγγιζε με σεβασμό τη γη. Το σπαθί σηκωνόταν από το έδαφος με μια εισπνοή από το ένα έως το πέντε. Με ανορθωμένο και γεμάτο οξυγόνο το στήθος, κρατώντας την αναπνοή του, με το σπαθί ψηλά στον ουρανό και με απόλυτη ακρίβεια έκοβε τον καρπό από τα ψηλά μέρη ενός δένδρου μετρώντας από το ένα έως το εφτά. Πριν πέσει ο καρπός στη γη στην εκπνοή από το ένα έως το πέντε έπρεπε να έχει εκφέρει ένα χαϊκού δυνατά. Αυτή η μετρημένη αναπνοή, σε χρόνους πέντε ,επτά, πέντε και η δεκαεπτασύλλαβη απόδοσή της με μια εικόνα συναισθήματος, της φύσης ή της εμπειρίας, ήταν και η μέγιστη άσκηση αυτοσυγκέντρωσης του. Με πνευματική ηρεμία κατόπιν ριχνόταν στη μάχη πιο λυσσαλέα και ως αδυσώπητος μαχητής έσπερνε τον τρόμο στους αντιπάλους του. Έτσι, ο Taika Shirakawa, συνέχιζε αήττητος την μάχιμη μοναχική πορεία του .

Κάποτε όμως, σε μια μονομαχία, σε μια άλλη χρονική οπή, βρέθηκε αντίπαλος με έναν Λακεδαιμόνιο, τον Αρίμνηστο, αήττητο και ξακουστό πολεμιστή. Πρώτη φορά βρήκε τόσο άξιο αντίπαλο. Τα σπαθιά τους έβγαζαν σπινθήρες, φλόγες που φώτιζαν όλη τη νύχτα. Το ξημέρωμα, τα χέρια τους αδύναμα δεν μπορούσαν πια, να κρατήσουν το βάρος των όπλων. Εξαντλημένοι, έγειραν μπροστά τα σώματα τους και αγκαλιάστηκαν.
Έπρεπε όμως, όπως σοφά ανέφερε το αρχέγονο πρωτόκολλο των μαχητών, ένας να είναι ο νικητής.

Αποφάσισαν να συνεχίσουν τη μάχη με τα βραχύλογα -ολιγόλεκτα ρητά τους, το νοητικό απόσταγμα της προσωπικής εσωτερικής τους μάχης για την αυτογνωσία. Θα ήταν μια δίκαια αναμέτρηση γιατί και οι δύο κάτεχαν καλά από τους σοφούς δασκάλους τους αυτή την πνευματική άσκηση. Γαλουχημένος ο ένας με την αυστηρότητα της μετρικής των χαϊκού και ο άλλος με την σοφία και την βραχυλογία των δελφικών ρητών,
ρίχτηκαν στη νέα μάχη, καθισμένοι απέναντι, κατάχαμα στη γη …

Η φύση ολάκερη, με όλα τα πλάσματά της, απέκτησε την πλουσιότερη ποιητική καταγραφή μέσα από τα χαϊκού του Σαμουράι και χαρούμενη μητέρα αγκάλιασε και την σοφία του ανθρώπου με τις δελφικές επιταγές του έλληνα μαχητή. Ήταν η τέλεια στιγμή της σπείρας της ζωής, γιατί ήταν τεράστια έλλειψη ο άνθρωπος αποκομμένος, να μη λογίζεται ως παιδί της μάνας γης.