«Ο κλέφτης των αναπτήρων» – Αποσπάσματα του Γιάννη Αντάμη

«Και πότε τον είδατε για τελευταία φορά;».
«Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Θυμάμαι που άναψα το τσιγάρο μου με αυτόν, πριν βγω να πάρω ένα τηλέφωνο.»
«Γιατί βγήκατε έξω; Από ότι βλέπω το κατάστημά σας δεν σέβεται ιδιαίτερα την αντικαπνιστική νομοθεσία.»
«Όχι, είναι που απόψε… ξέρετε…»
«Ηρεμήστε! Για άλλο λόγο βρίσκομαι τώρα εδώ. Πείτε μου. Βγήκατε έξω για να τηλεφωνήσετε κι αφήσατε πάνω στο μπαρ τον αναπτήρα σας. Σωστά;»
«Μάλιστα, κύριε αστυνόμε. Εδώ, μαζί με το πακέτο μου.»
«Το πακέτο σας όμως δεν το πείραξε κανείς. Μπορώ να πάρω ένα;»
«Βεβαίως. Παρακαλώ. Δυστυχώς δεν έχω για να σας ανάψω.»
«Είστε σίγουρος πως δεν τον έχετε σε κάποια από τις τσέπες σας; Αλήθεια, ψάξατε καλά;»
«Δεν υπήρχε περίπτωση να σας καλέσω, αν δεν πίστευα πως μου τον κλέψανε. Και ήτανε δώρο, ξέρετε. Για μένα σήμαινε πολλά.»
«Μα εσείς μου είπατε πως ήταν ένας ασήμαντος αναπτήρας περιπτέρου.»
«Ναι, αλλά μου τον είχε δώσει η πρώην σύντροφός μου.»
«Η οποία;»
«Σας είπα, έχουμε χωρίσει από καιρό.»
«Πόσο καιρό, ας πούμε, δηλαδή;»
«Περίπου ένα χρόνο.»
«Ναι, ε; Και άναβε ακόμα. Ένας φτηνός, ασήμαντος αναπτήρας περιπτέρου.»

[…]