“Μέντορινγκ – Μια πρώτη προσέγγιση και οι καλές πρακτικές του”

Το mentoring – όπως άλλωστε και συναφείς έννοιες και πρακτικές στον ευρύτερο χώρο της συμβουλευτικής και της υποστήριξης, λόγου χάριν το coaching και το training – πολύ πριν αποκτήσει στη σύγχρονη εποχή τη συγκεκριμένη ονομασία συναντάται ως μία σχέση φροντίδας, εκπαίδευσης, προστασίας και εμπιστοσύνης ανάμεσα, συνήθως, σε έναν έμπειρο, πρεσβύτερο καθοδηγητή και ένα νεότερο, «άπειρο» καθοδηγούμενο.

Το mentoring ως υποστηρικτική πρακτική για την επιχειρηματικότητα εισάγεται στον ακαδημαϊκό και επιστημονικό λόγο στο πεδίο του management και των επιχειρήσεων μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1970, με τη μορφή μίας άτυπης σχέσης καθοδήγησης και συμβουλευτικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αυξάνεται η παραγωγή μελετών και ερευνών αναφορικά με τη συγκρότηση θεωρητικού υπόβαθρου και τυπολογίας για το mentoring ως δομημένη διαδικασία συμβουλευτικής με στόχο ποικίλα ακροατήρια αποδεκτών και ωφελούμενων. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι οι ποιοτικές διαστάσεις του mentoring ως διαδικασίας επιχειρηματικής υποστήριξης – ήτοι, στοχευμένος χαρακτήρας, διαπροσωπική διάσταση, ολιστική προσέγγιση με έμφαση σε κοινωνικό-ψυχολογικούς ή/και πολιτισμικούς παράγοντες – θεωρήθηκαν ως οι ενδεδειγμένες πρακτικές και λύσεις για τη βέλτιστη υποστήριξη και ανάπτυξη του επιχειρηματικού πνεύματος.