«Η Ωραία Νυσταγμένη» – Αποσπάσματα του Γιάννη Αντάμη

Του άρεσε αυτή η σερβιτόρα. Αυτή ήταν ο λόγος που περνούσε όλα τα μεσημέρια του σε αυτό το μαγαζί. Που διάλεγε πάντα το τραπέζι με την καλύτερη τη θέα, από όπου μπορούσε απερίσπαστος να παρακολουθεί όλες της τις κινήσεις. Που βασάνιζε ώρες ατέλειωτες το ποτήρι του και δάγκωνε το καλαμάκι μέχρι που το κομμάτιαζε – απέφευγε τους καφέδες τους πολλούς, αλήθεια τον πειράζανε.

Που διάλεγε πάντα την ώρα που αραίωνε ο κόσμος ο πολύς. Που έφευγαν για να γυρίσουν στα σπιτάκια τους. Που έτρεχαν πανικόβλητοι για να κρυφτούν από του μεσημεριού τα μοχθηρά φαντάσματα.

Τις περισσότερες φορές, ιδίως τα μεσημέρια του καλοκαιριού, τύχαινε να είναι ο μοναδικός πελάτης. Δικό του όλο το καφέ με το ακατανόητο εκείνο όνομα, που ούτε να το προφέρει δεν μπορούσε. Δικό του το τραπέζι το πανοπτικό, το μόνο ίσως τετράποδο που είχε συμπαθήσει στη ζωή του. Δικιά του και η αγαπημένη σερβιτόρα του, που τόσα μεσημέρια ούτε το πώς την λένε δεν τόλμησε ποτέ να την ρωτήσει.

Για αυτό τη βάφτιζε κατά καιρούς με διάφορα ονόματα, μα ύστερα αμέσως το μετάνιωνε. Γιατί κανένα δεν της ταίριαζε απόλυτα. Γιατί όλα τους μαζί και πάλι να την περιγράψουν δεν μπορούσαν. Όταν στους άλλους μιλούσε για αυτήν, την έλεγε «η όμορφη».

Μα όταν την σκεφτόταν, όταν την έφερνε στο νου τις άλλες ώρες της ημέρας, της έδινε έναν τίτλο πιο παράδοξο: «η ωραία νυσταγμένη».