«Η Ψιλικατζού» – Αφήγηση της Κωνσταντίνας Δελημήτρου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Νιώθω λιγάκι περίεργα αυτές τις μέρες. Νιώθω λιγάκι τρομαγμένη, σαν να έχεις παραβιαστεί. Σαν να έχουν πάρει το κλειδί και να το ΄χουν κάνει χίλιες κόπιες. Φαντάσου, ημερολόγιό μου, αυτά που σου ΄γραφα τόσο καιρό να τα έβλεπαν χίλια ζευγάρια μάτια. Θα πήγαινα να αυτοκτονήσω. Φαντάσου τι θα σκέφτονταν για μένα. Δε θα ΄χα κάτι μόνο για μένα, ένα μυστικό κόσμο να κρυφτώ, να κλάψω ή να γελάσω πονηρά.

Και φαντάσου, ημερολόγιό μου, πώς θα έβγαινα έξω μετά. Κανείς τους, όμως, δε με είχε αφήσει να του εξηγήσω. Έλεγαν τα δικά τους κι εγώ προλάβαινα να κουνάω το κεφάλι. Μόλις έκανα να μιλήσω, έφευγαν ή άκουγαν επιλεκτικά. Λίγο χρόνο παραπάνω χρειαζόμουν, λίγα λεπτά μονάχα. Όσα ακριβώς αφιερώνω σε σένα. Ημερολόγιό μου, πρέπει να τους τα πω. Πρέπει αμέσως να μάθουν με ποια έχουν να κάνουν για να μην έχουμε εκπλήξεις. Γιατί έχεις αρχίσει να μεγαλώνεις και δεν μπορώ άλλο να σε κουβαλάω στην πλάτη. Ο Οβελίξ με το μενίρ έχω καταντήσει, αλλά κανείς δε σκέφτηκε να με βουτήξει από πριν στο μαγικό ζωμό.