“Κλειδιά και αντικλείδια: Γλώσσα του σπιτιού και γλώσσα του σχολείου”

Στο κείμενο αναλύεται το ζήτημα της μητρικής γλώσσας και πόσο σημαντική είναι η αναγνώρισή της από το σχολείο, για να μπορούν τα παιδιά στη συνέχεια να μάθουν ανάγνωση και γραφή στην πρότυπη γλώσσα του σχολείου. Το κεντρικό επιχείρημα είναι ότι, αν και η γλωσσολογία παραδέχεται ότι κάθε εθνική γλώσσα έχει πολλές ποικιλίες, διαλέκτους, κώδικες, ιδιώματα και διάφορα ύφη, ο εκπαιδευτικός θεσμός αντιμετωπίζει τη γλώσσα σαν να ήταν μία, ενιαία και ομοιογενής. Αυτό έχει ως συνέπεια τα παιδιά που φτάνουν στο σχολείο κουβαλώντας τις διαλέκτους που μιλούν στο σπίτι, να βρίσκονται αντιμέτωπα με την αγνόηση, βλέπε υποτίμηση, της δικής τους γλώσσας, και άρα δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις γλωσσικές απαιτήσεις του σχολείου. Πολύ περισσότερο όταν η μητρική τους γλώσσα δεν είναι καν η γλώσσα του σχολείου.

Το κείμενο εστιάζει στην αντίληψη που έχει το σχολείο για τη γλώσσα και τη διδασκαλία της. Πρόκειται για μια αντίληψη έξω από την καθημερινή ζωή, που ευνουχίζει τη δημιουργικότητα των παιδιών, ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες και αγνοεί την ετερογένεια των σχολικών τάξεων. Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο διδασκαλίας πρέπει να λάβει υπόψη της την αξία της μητρικής γλώσσας, την παιδαγωγική αξία του λάθους και το γεγονός ότι τα παιδιά φτάνοντας στο σχολείο έχουν ήδη κατακτήσει το λόγο. Με άλλα λόγια η έμφαση να δίνεται στην επικοινωνία και όχι στη στείρα αναπαραγωγή.