“Ευθανασία: Η σημαντική του “καλού” θανάτου” – Συλλογικό έργο

Η ευθανασία, το “μετά ποιου θανάτου κατ’ άρετάν τελευταν”, ο ωραίος, ειρηνικός και ανώδυνος θάνατος, απασχόλησε τον άνθρωπο ήδη από τη μυθολογική παράδοση. Η εθελουσία έξοδος από τη “δύσκλεια” των σωματικών πόνων και των μοχθηρών γηρατειών θεωρήθηκε από τον αρχαίο Έλληνα πράξη γενναία. Η γενική διάθεση, λοιπόν, του αρχαίου κόσμου προς την αυτο-ευθανασία δεν ήταν αρνητική.

Στη σύγχρονη κοινωνία η ευθανασία, ως βασικό αντικείμενο προβληματισμού, ταυτίζεται με τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, μια στάση που ταλαντεύεται ανάμεσα στην αποδοχή ή μη ενός αξιοπρεπούς τέλους και στην άσκηση του δικαιώματος αυτού, κάτω από το βάρος ηθικών, θρησκευτικών, νομικών, ιατρικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραμέτρων.