«Επτανησιακή Σχολή» – Ποιητική συλλογή των Λασκαράτου, Μαβίλη, Μαρκορά, Τερτσέτη, Τυπάλδου

Μὲ τὸν ὄρο Επτανησιακη Σχολή εννοούμε τη λογοτεχνική παραγωγή των Ιονίων νήσων απο τὶς τελευταῖες δεκαετίας τοῦ 18ου αἱ. ἕως τὸ τέλος τοῦ 19ου αἱ. Ὁ ὅρος ἑπτανησιακὴ σχολὴ εἰσήχθη ἀπὸ τον Ροΐδη καὶ τονΑσώπιο στο 2ο μισό του 19ου αἰῶνα καὶ τὸν υἱοθέτησε ἀργότερα ὀ Κωστὴς Παλαμάς στα κριτικὰ του δοκίμια για τοὺς ἑπτανήσιους ποιητες. Ἐπίκεντρο αὐτῆς τῆς ἀξιόλογης παραγωγῆς εἶναι ὀ Διονύσιος Σολωμός.

Σὲ αὐτὴ τὴν περίοδο -ἀντίθετα ἂπ΄ ὅ,τι συμβαίνει μὲ την ποίηση έχουμε μικρὴ παραγωγὴ πεζογραφικῶν κειμένων. Σὲ τούτη τὴ μικρὴ παραγωγὴ ξεχωρίζει ἠ Αυτοβιογραφία, της Ελισάβετ Μουτζᾶν-Μαρτινέγκου 1831, τὸ πρῶτο ἑλληνικὸ γυναικεῖο πεζογράφημα, μαρτυρία γιὰ τὴν περιθωριοποιημένη θέση τῆς γυναίκας σὲ σχέση μὲ τὴν πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τῆς ἑπτανησιακής πολιτισμικης επικρατειας.

Στὸν ἀντίποδα τῆς πεζογραφικῆς παραγωγῆς βρίσκεται ἡ παραγωγὴ κριτικῶν δοκιμίων, φιλολογικῶν καὶ αἰσθητικῶν μελετῶν, ὅπως ὁ Διάλογος τοῦ Δ. Σολωμού, τὰ «Προλεγόμενα» τοῦ Ἰακ. Πολυλὰ στὴν ἔκδοση τοῦ ἔργου τοῦ Σολωμοῦ καὶ ἡ μελέτη τοῦ Καλοσγούρου γιὰ τὴ μετάφραση τοῦ σαιξπηρικού Αμλετ απο τὸν Ἰακ. Πολυλά. Δυναμικὸ ἐπίσης ἐμφανίζεται καὶ τὸ μεταφραστικὸ ἔργο σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία καὶ τὶς νεότερες δυτικὲς λογοτεχνίες. Ἐκπρόσωποι τέλος τῆς θεατρικῆς παραγωγῆς γιὰ τὴν ἴδια περίοδο στὴν ἑπτανησιακὴ σχολὴ εἶναι οἱ θεατρικοὶ συγγραφείς Σαβογιας Ρούσμελης , ὁ Δ. Γουζέλης καὶ ὀ Ιωάννης Ζαμπέλιος.