“Ena” – Ποιητική συλλογή του Βασίλη Κ. Αθανασιάδη

Χτυπάει μια πόρτα συρτωμένη,
ένα χέρι από το χτες,
που επιμένει πιο πολύ τις Κυριακές.
Τις Κυριακές που μοναχές κυλούν στο βράδυ,
να κρυφτούν μες στο σκοτάδι
και ν’ ακουμπήσουν το φορτίο, που ‘γινε χέρι
και χτυπάει την πόρτα και τις κυνηγάει,
για να ζητήσει ότι έχει χάσει
κι ότι δεν έδωσε η ζωή ,
η ότι έδωσε αλλά δεν έχει φτάσει.
Χτυπάει μια πόρτα δίχως φώτα,
σκουριασμένη κλειδαριά,
χορταριασμένη διψασμένη από ένα γεια.
Κι αν μπήκε κάποιος
τόσα χρόνια που’ χει να σκωθεί η αμπάρα,
είν’ η βροχή και τα χαρτιά του ταχυδρόμου,
πριν χορταριάσει
και κλείσει μέσα τις φωνές του ραδιοφώνου,
τις μυρουδιές απ ‘ την κουζίνα,
τα βήματα του διαδρόμου
και τα δυο χέρια που τραβάνε τα πατζούρια,
όταν τ’ απόγεμα γίνεται βράδυ
κι ίσως αργά το μεσημέρι.
Πονάει μια πόρτα ξαπλωμένη,
από τη ρίζα ξηλωμένη,
με χόρτα μισοσκεπασμένη,
δίπλα στις πέτρες και στο χώμα,
πού ήτανε τοίχος ως τα χτές.
Σπασμένα πόδια από καρέκλες και τραπέζια,
κάδρα, κανάτες, γυαλικά , ασημικά,
μπλεγμένα μέσα στην κουρτίνα,
να περιμένουν τον “ψαρά”, να σκώσει δίχτυα
και να βρει τους θησαυρούς απ’ τα παλιά.
Κι ανάμεσά τους κι από πάνω τους,
πατούν και τριγυρίζουν με θυμό,
χαρές και λύπες, αγωνίες
και παλιές φωτογραφίες,
που τρόμαξαν απ’ τις φωνές του σιδερένιου λιονταριού
κι από τον κόσμο αυτόν τον άγνωστο τον φρέσκο,
που είχε πληρώσει και καρτερούσε
να μπει στο νέο του παλάτι…